“Hoe gaat het?” en nog voor ik kan antwoorden, volgt de zin “Je ziet er precies wat moe uit…” Als volleerde West-Vlaming wimpel ik dat laatste maar al te vaak weg.

“Ah ja, je hebt zo van die dagen.”

“Uhu, zeg dat wel”

En dan gaan we weer elk onze eigen weg. Een gesprek die nu en dan eens terugkeert; aan de ingang van den Aldi, op een babyborrel, tijdens familiebezoekjes,… al zo’n 10 jaar lang.

Moe-ke

Zo’n 10 jaar geleden werd ik voor het eerst moeder en sinds die dag stapel ik slaapgebrek op. Begrijp me niet verkeerd, ik heb echt wel goeie slapers, maar ik lijk toch in slaapkwaliteit te moeten inboeten. Soms houdt het constante gepieker in mijn hoofd gewoon niet op.

Liggen de kinderen hun  kleren klaar voor morgen? Hebben we brood in huis? Wanneer is het papier en karton -ophaling? Is er morgen zwemles? Is de vakantieopvang geregeld? Heeft de babysit nu al bevestigd….

De lijst lijkt (en is het eigenlijk echt wel) eindeloos. En vaak vind ik het allemaal wel piece of cake en ga ik vlot over alles, maar de laatste tijd begint die stress serieus door te wegen. Vooral als het je uit je slaap houdt en je je als opgejaagd wild voelt. De laatste tijd durf ik al een steek te laten vallen, ja. Een gemiste handtekening in de agenda, de verkeerde outfit voor school of een vrije dag over het hoofd gezien. Of wat dacht je van de verkeerde USB-stick inleveren voor een opdracht? Neen, het zijn geen zaken van levensbelang, maar voor een perfectionist is dit altijd even slikken. En ja, dan creeër je al wel eens wallen, natuurlijk. Of vettig haar.

Wisselritme

Na een moeilijke start dit jaar, nam ik voor om wat meer aan mezelf te denken. Misschien had ik wel nood aan extra hobby’s, zelfontplooiing of wat meer vrije tijd? Misschien kon ik daardoor even de sleur doorbreken en mijn getwijfel over “wat nu?” wegnemen? De kinderen worden wat groter, ze kunnen al eens zelf een boterham smeren of zelf hun kleren aantrekken. Daar moest ik van profiteren en zelf wat meer uit mijn kot komen. 

Dus ik schreef me in bij Markant (ja, ik ben nu zo één van die vrouwen), plande een reisje en begon aan een studie. Klinkt allemaal leuk, niet? Maar ik vergat toen eventjes dat ik ook nog ga werken. En net op dat werk is het keidruk, zijn er veel veranderingen op til, volgen we de ene bijscholing na de andere en werk ik wisselende uren. Nu eens nacht, dan weer avond en dan weer vroeg. Maak daar een mengelmoes van, mix daar een avondles, een opdracht, modeshow en een nota van de juf bij en je hebt mij als resultaat… Een oververmoeide moeder met een slecht humeur, vettig haar en ongeschoren benen. 

Pauze, please

Ergens in augustus wist ik blijkbaar al dat ik nu een najaarsdipje ging hebben. Na al die jaren als moeder, heb ik al ondervonden dat september best pittig kan zijn. Het herorganiseren van de tijd, de nieuwe routine, de kortere dagen, de vele briefjes in de boekentas en de stress rond huiswerk. En elk jaar opnieuw denk ik “Damn, was dit vorig jaar ook zo hectisch?” Of “Als ik nog één briefje moet invullen, schreeuw ik de boel samen!”. Wat een moeder lijden kan 😉 Maar ik begrijp het heus wel hoor dat school elk jaar opnieuw het telefoonnummer van de dokter, oma, tante en je garagist wil weten. En ja, ik kan er inkomen dat ze elk jaar opnieuw weer nieuwsgierig zijn naar de laatste vaccinatie, terwijl ik net die herinnering wanhopig uit mijn geheugen probeer te bannen. Pannenkoeken en koeken verkopen? Kom maar op, ik heb heus nog een half uurtje tijd over. Ik douche wel een andere dag. 

Maar dus om mijn humeur wat op te krikken, voor de verkoop van die godverdomse pannenkoeken en omdat ik die avondlessen nu eens klaarwakker wil meemaken… ga ik er even tussenuit. Mijn lief mag mee, al is het maar omdat ik anders verdwaal zonder begeleiding. We gaan richting Amsterdam (neen, ik heb geen nood aan verdovende middelen, echt niet), er schijnt daar een heerlijk bed te staan en er is daar ook wel wat te zien hebben ze me wijsgemaakt. Maandag geef ik de verantwoordelijkheid van de kinderen, huiswerk, de vuilzakken en nota’s van de juf met plezier even door aan mijn schoonzus. De briefjes heb ik al geschreven, de valiezen werden al gemaakt en de kinderen kregen al hun instructies. Perfectionist tot de kist.

Amsterdam, baby!

Dus ik druk vanaf maandag even de pauzeknop in en hoop onderweg ook mijn wallen kwijt te raken. Misschien is er wel een Japanner geïnteresseerd? Nee, maar serieus man, hoe strak zit die hun vel altijd!  Enkel bereikbaar per postduif richting de “9 straatjes” en ook wel een beetje via Instagram. En vanaf dan aan, tackelen we weer dat moeder-huiswerk, iemand zin om ondertussen al wat herfstblaadjes te verzamelen voor drie kinderen? We gaan niet moeilijk doen, maar liefst een beetje vanalles. Gezaagd, getand, enz… Remember the time dat we dat gewoon zelf deden ipv kindersurprise-eitjes-opdoen-staren op You Tube? Those were the days.

Enne welke zijn jullie Amsterdamse must-do’s?

B.