De pauzeknop

“Hoe gaat het?” en nog voor ik kan antwoorden, volgt de zin “Je ziet er precies wat moe uit…” Als volleerde West-Vlaming wimpel ik dat laatste maar al te vaak weg.
“Ah ja, je hebt zo van die dagen.”
“Uhu, zeg dat wel”
En dan gaan we weer elk onze eigen weg. Een gesprek die nu en dan eens terugkeert; aan de ingang van den Aldi, op een babyborrel, tijdens familiebezoekjes,… al zo’n 10 jaar lang.
Moe-ke
Zo’n 10 jaar geleden werd ik voor het eerst moeder en sinds die dag stapel ik slaapgebrek op. Begrijp me niet verkeerd, ik heb echt wel goeie slapers, maar ik lijk toch in slaapkwaliteit te moeten inboeten. Soms houdt het constante gepieker in mijn hoofd gewoon niet op.
Liggen de kinderen hun kleren klaar voor morgen? Hebben we brood in huis? Wanneer is het papier en karton -ophaling? Is er morgen zwemles? Is de vakantieopvang geregeld? Heeft de babysit nu al bevestigd….
De lijst lijkt (en is het eigenlijk echt wel) eindeloos. En vaak vind ik het allemaal wel piece of cake en ga ik vlot over alles, maar de laatste tijd begint die stress serieus door te wegen. Vooral als het je uit je slaap houdt en je je als opgejaagd wild voelt. De laatste tijd durf ik al een steek te laten vallen, ja. Een gemiste handtekening in de agenda, de verkeerde outfit voor school of een vrije dag over het hoofd gezien. Of wat dacht je van de verkeerde USB-stick inleveren voor een opdracht? Neen, het zijn geen zaken van levensbelang, maar voor een perfectionist is dit altijd even slikken. En ja, dan creeër je al wel eens wallen, natuurlijk. Of vettig haar.
Wisselritme
Na een moeilijke start dit jaar, nam ik voor om wat meer aan mezelf te denken. Misschien had ik wel nood aan extra hobby’s, zelfontplooiing of wat meer vrije tijd? Misschien kon ik daardoor even de sleur doorbreken en mijn getwijfel over “wat nu?” wegnemen? De kinderen worden wat groter, ze kunnen al eens zelf een boterham smeren of zelf hun kleren aantrekken. Daar moest ik van profiteren en zelf wat meer uit mijn kot komen.
Dus ik schreef me in bij Markant (ja, ik ben nu zo één van die vrouwen), plande een reisje en begon aan een studie. Klinkt allemaal leuk, niet? Maar ik vergat toen eventjes dat ik ook nog ga werken. En net op dat werk is het keidruk, zijn er veel veranderingen op til, volgen we de ene bijscholing na de andere en werk ik wisselende uren. Nu eens nacht, dan weer avond en dan weer vroeg. Maak daar een mengelmoes van, mix daar een avondles, een opdracht, modeshow en een nota van de juf bij en je hebt mij als resultaat… Een oververmoeide moeder met een slecht humeur, vettig haar en ongeschoren benen.
Pauze, please
Ergens in augustus wist ik blijkbaar al dat ik nu een najaarsdipje ging hebben. Na al die jaren als moeder, heb ik al ondervonden dat september best pittig kan zijn. Het herorganiseren van de tijd, de nieuwe routine, de kortere dagen, de vele briefjes in de boekentas en de stress rond huiswerk. En elk jaar opnieuw denk ik “Damn, was dit vorig jaar ook zo hectisch?” Of “Als ik nog één briefje moet invullen, schreeuw ik de boel samen!”. Wat een moeder lijden kan 😉 Maar ik begrijp het heus wel hoor dat school elk jaar opnieuw het telefoonnummer van de dokter, oma, tante en je garagist wil weten. En ja, ik kan er inkomen dat ze elk jaar opnieuw weer nieuwsgierig zijn naar de laatste vaccinatie, terwijl ik net die herinnering wanhopig uit mijn geheugen probeer te bannen. Pannenkoeken en koeken verkopen? Kom maar op, ik heb heus nog een half uurtje tijd over. Ik douche wel een andere dag.
Maar dus om mijn humeur wat op te krikken, voor de verkoop van die godverdomse pannenkoeken en omdat ik die avondlessen nu eens klaarwakker wil meemaken… ga ik er even tussenuit. Mijn lief mag mee, al is het maar omdat ik anders verdwaal zonder begeleiding. We gaan richting Amsterdam (neen, ik heb geen nood aan verdovende middelen, echt niet), er schijnt daar een heerlijk bed te staan en er is daar ook wel wat te zien hebben ze me wijsgemaakt. Maandag geef ik de verantwoordelijkheid van de kinderen, huiswerk, de vuilzakken en nota’s van de juf met plezier even door aan mijn schoonzus. De briefjes heb ik al geschreven, de valiezen werden al gemaakt en de kinderen kregen al hun instructies. Perfectionist tot de kist.

Amsterdam, baby!
Dus ik druk vanaf maandag even de pauzeknop in en hoop onderweg ook mijn wallen kwijt te raken. Misschien is er wel een Japanner geïnteresseerd? Nee, maar serieus man, hoe strak zit die hun vel altijd! Enkel bereikbaar per postduif richting de “9 straatjes” en ook wel een beetje via Instagram. En vanaf dan aan, tackelen we weer dat moeder-huiswerk, iemand zin om ondertussen al wat herfstblaadjes te verzamelen voor drie kinderen? We gaan niet moeilijk doen, maar liefst een beetje vanalles. Gezaagd, getand, enz… Remember the time dat we dat gewoon zelf deden ipv kindersurprise-eitjes-opdoen-staren op You Tube? Those were the days.
Enne welke zijn jullie Amsterdamse must-do’s?
B.
Wow, dit zou ik geschreven kunnen hebben, echt elke zin heb ik me de laatste tijd al bedacht. Ik ging gisteren voor het eerst helemaal alleen op de hei wandelen, heerlijk vond ik het!
In Amsterdam moet je zeker bij Momo gaan eten, ongelooflijk lekker Japans restaurant! Veel plezier x
We zijn niet bij Momo geraakt. Met buikgriep konden we er niet echt een culinair uitje van maken, maar ik schreef de tip op want we keren zeker nog eens terug!
I feel you, we zijn ook net terug van een broodnodig tripje onder ons tweeen. ‘T is altijd moeilijk om te vertrekken maar elk jaar hebben we toch enkele dagen nodig om te herbronnen en eens een deftige conversatie te kunnen voeren zonder 10x onderbroken te worden . Mijn tips voor A’dam is Wildernis (als je van planten houdt, echt de allermooiste winkel die ik ken en je kan er ook iets drinken), Kanarieclub om te eten en Amsterdam-Oost voor de minder toeristische, multiculturele sfeer! Enjoy my dear!
We vonden de kanarie club! Merci voor de tip
High tea-en bij De Bakkerswinkel! 😉 en ‘De Taart van mn Tante’ is ook leuk. Daarbuiten is het me ietwat te lang geleden vrees ik
Merci! Het was heel fijn!
Zalig artikel! Love it! En geniet
Veel plezier in Amsterdam!
Dank je! We hadden het echt naar onze zin!
Oh, serieusssssss! Ik zat hier gisterenavond op een moment dat ik in mijnen nest wou/moest nog briefkes voor het CLB-medisch onderzoek in te vullen met weeral voor de 10duusdste keer de vraag hoe ik heet, waar mijnen kleinen woont, hoeveel keer per dag hij kaka doet en ik pipi doe en welke inentingen hij laatst heeft gekregen.
Hij. heeft. die. bij. het. het. CLB. gekregen. godbetert.
Zoek het op in ulder systeem!
Ik kan geen briefkes meer zien. Echt.
En geen huiswerk.
Is ’t nog geen zomervakantie? 😉
Geniet maw dus vollen bak van Amsterdam! Dat ge groot gelijk hebt om er efkes tussenuit te knijpen! :*
Dat vraag ik mij ook altijd af, waarom kijken ze niet op hun computer? Haha we zullen daar later nog mee lachen. ‘ in mijne tijd moesten we dat nog allemaal zelf invullen zulle, met ne stylo!’
Zo herkenbaar! Hopelijk hebben jullie met volle teugen genoten
Als je deze blogpost herleest (ik ontdekte pas recent je blog) dan zie je hier al Bernie aankomen.
Alleen besef je dat dan zelf nog niet. Ik weet niet of Bernie er is of was bij mij, maar mijn man trok aan de alarmbel dat ik prikkelbaar was, niets kon verdragen, enz… En jawel ik voelde dat het veel was, en herken veel van de zaken die je schrijft. Maar Bernie? Nee dat kon toch niet? Ik presteer nog altijd even scherp op het werk, ook thuis, voltijds, zonder ziek zijn enz. Maar ik huilde wel af en toe en voelde dat ik op de toppen van mijn tenen liep. Mijn man sleurde me mee naar de arts.
Veel praten, wat hulp,… Bernie was niet zo lijvig aanwezig door mijn man die het zag aankomen, ik kon op tijd HALT zeggen, maar zou het nu wel voelen aankomen. Het is ZO belangrijk te luisteren naar jezelf, de nodige rust. Dat wist je toen eigenlijk al, maar je bleef doorgaan. Denk aan jezelf. Bernie gaat weer weg, maar blijf de tijd nemen voor zaken die je energie GEVEN en niet alleen voor de zaken die energie VRAGEN. Succes!
Isabel onlangs geplaatst…Februari in beeld.
Je hebt gelijk. Ik voelde het al een tijdje maar dacht dat verder doen alles zou overwinnen. Foute redenering zo blijkt. Bernie is er nog, maar ik vind hem niet meer lelijk. We zitten volop in een aanvaardingsproces, maar het gaat de goede kant uit. Goed dat je op tijd gewaarschuwd werd en er meteen ook iets mee gedaan hebt. Ik heb te lang de signalen genegeerd (ook die van mijn lief en kinderen) besef ik nu zelf. Bedankt om je ervaring te delen. Het doet wat met een mens om te weten dat er nog meer mensen zijn die dit gevoel herkennen