Hoe Bernie stiekem bij ons introk

We hebben er een huisgenoot bij, Bernie genaamd. Eerst onzichtbaar en stil, heel onopvallend. Op een dag kwam hij gewoon bij ons aan tafel schuiven, haast ongemerkt. Zijn aanwezigheid viel ons niet meteen op, hij trok weinig aandacht. Maar stilaan begon hij meer naar de voorgrond te treden, hij trok de aandacht met huilbuien, vergeten afspraken en eindeloos gepieker. We probeerden die vreemdeling eerst te negeren maar hij drong zich op en eiste zijn plaats binnen ons gezin. “Maar wie zijde gij eigenlijk? Waarom kom je het evenwicht hier verstoren?” Maar hij antwoordde niet. Pas toen ik de woorden van mijn huisarts hoorde wist ik wie hij was: “B. je hebt een burn-out.” Fuck.

Bernie

Brankele Franken, een neurobiologe, gaf haar burn-out de naam “Bernie” en kon zo beter verwoorden wat er met haar aan de hand was. Nu denk ik dat haar Bernie naar hier is verhuisd om ons te komen te ambeteren. Voor mij ziet hij eruit als een lelijke straathond met scheve tanden, stinkend uit zijn bek. Ik vind er niks aan, maar we kunnen niet meer om zijn aanwezigheid heen, hij eist alle aandacht op hier.

Geen idee hoe het begon, ik had al een hele tijd last van haarverlies en stemmingswisselingen. Een stresskip ben ik altijd al geweest en vergeetachtig ook. Mijn drie zwangerschappen zaten er volgens mij voor iets tussen, maar toch werd het precies alleen maar erger. Ik vergat afspraken, verjaardagen, spullen voor school,… en het leek maar niet op te houden, precies een enorme lawine met telkens een groot schuldgevoel erna. Nachten piekeren, vaak haalde ik nog geen 4 u slaap per nacht. Doelloos rondlopen in huis, geen enkel werk die ik kon afmaken. Tv of lezen boeiden mij niet meer, ik kon toch niks volgen mijn gedachten gingen alle kanten uit. Ik, die altijd voor iedereen goed wou doen. Ik, die ooit als “het meisje met slechts 1 talent; lief zijn” werd genoemd, had daar plots geen energie meer voor. Ik werd prikkelbaar, kort en onzeker. Onzekerheden die mij meesleurden in een spiraal van gepieker, waar maar geen einde aan leek te komen. Lachen dat kan ik wel nog hoor, maar een stomme huilbui erna komt al even vaak voor. Alles werd stress; het werk, sociale contacten, het huishouden, boodschappen doen, slapen, een ritje met de auto… Niks was nog “gewoon”. De feestdagen kwam ik door op automatische piloot. De periode van het jaar waar ik normaal zo van genoot, werd plots een berg waar ik precies niet kon over klimmen. Laat staan dat ik zag wat er zich aan de andere kant bevond.

Toen ik na een doodgewone avondrush boven de pot hing van de stress, wist ik dat er iets niet klopte. Dit was meer dan vermoeidheid als mama van 3 kinderen, partner van een zelfstandige, bewoner van een huis in verbouwingen en verpleegkundige. Het was die stinkende, lelijke hond. Den Bernie.

En nu moeten we voor Bernie zorgen

Ik ben geen hondenmens. Wij hebben een kat, ik weet dus niet hoe ik hiermee moet omgaan. Ik merk wel dat hij heel vermoeiend is, om 20u lig ik meestal misselijk onder de wol, slaap de klok rond en kan nog mijn bed niet uit. Hij loopt ook serieus in de weg, elke taak weegt precies 100 kilo en ik kan er moeilijk om heen. Alles duurt gewoon langer om te doen en ik schiet alle kanten uit. Precies een frisbee zonder doel, zo loop ik ’s morgens mijn huis door. Maar stap voor stap probeer ik te wennen aan die lelijkerd, ik nam hem mee naar de dokter om hem voor te stellen en ze leert me nu hoe ik er moet mee omgaan.

“Jullie moeten nu vooral samen leuke dingen gaan doen!” Ik keek haar argwanend aan. “Wat gaan de mensen hier niet van denken?” “De mensen. De mensen. Daar moet je je nu niks van aantrekken. Je moet jezelf nu opleggen om dingen te doen waarvan je weet dat ze je energie geven.” Ik keek Bernie aan en vroeg hem of hij zin had om te gaan lopen. Hij vond het prima. “Probeer ook creatief te zijn, dat helpt.” Ik had net even de brui gegeven aan het fotograferen en schrijven hier. Soms lijkt de chaos in mijn hoofd gewoon zo groot, dat het moeilijk is om daar nog iets creatiefs tussen te krijgen. De energie dat het vergt om de juiste gedachten naar buiten te leiden is vaak slopend. Maar we gaan het proberen. Terwijl Bernie naast me ligt kan ik evengoed een uurtje woorden loslaten hier. Loslaten. Dat is het juiste woord. Het gepieker, de onzekerheden, de vermoeidheid, wat de anderen wel niet zullen gaan denken,… En verder zien we wel, ik kan nog steeds niet over de berg heen kijken, maar ik panikeer al niet meer als ik naar boven kijk.

Kijk, hij is hier nu en ik vrees dat hij hier nog wel een tijdje zal blijven. Het zal dus een tijdje Bernie & me zijn.

Babs

Meer lezen over burn-out? https://www.vn.nl/burn-out/