Hoe Bernie stiekem bij ons introk
We hebben er een huisgenoot bij, Bernie genaamd. Eerst onzichtbaar en stil, heel onopvallend. Op een dag kwam hij gewoon bij ons aan tafel schuiven, haast ongemerkt. Zijn aanwezigheid viel ons niet meteen op, hij trok weinig aandacht. Maar stilaan begon hij meer naar de voorgrond te treden, hij trok de aandacht met huilbuien, vergeten afspraken en eindeloos gepieker. We probeerden die vreemdeling eerst te negeren maar hij drong zich op en eiste zijn plaats binnen ons gezin. “Maar wie zijde gij eigenlijk? Waarom kom je het evenwicht hier verstoren?” Maar hij antwoordde niet. Pas toen ik de woorden van mijn huisarts hoorde wist ik wie hij was: “B. je hebt een burn-out.” Fuck.
Bernie
Brankele Franken, een neurobiologe, gaf haar burn-out de naam “Bernie” en kon zo beter verwoorden wat er met haar aan de hand was. Nu denk ik dat haar Bernie naar hier is verhuisd om ons te komen te ambeteren. Voor mij ziet hij eruit als een lelijke straathond met scheve tanden, stinkend uit zijn bek. Ik vind er niks aan, maar we kunnen niet meer om zijn aanwezigheid heen, hij eist alle aandacht op hier.
Geen idee hoe het begon, ik had al een hele tijd last van haarverlies en stemmingswisselingen. Een stresskip ben ik altijd al geweest en vergeetachtig ook. Mijn drie zwangerschappen zaten er volgens mij voor iets tussen, maar toch werd het precies alleen maar erger. Ik vergat afspraken, verjaardagen, spullen voor school,… en het leek maar niet op te houden, precies een enorme lawine met telkens een groot schuldgevoel erna. Nachten piekeren, vaak haalde ik nog geen 4 u slaap per nacht. Doelloos rondlopen in huis, geen enkel werk die ik kon afmaken. Tv of lezen boeiden mij niet meer, ik kon toch niks volgen mijn gedachten gingen alle kanten uit. Ik, die altijd voor iedereen goed wou doen. Ik, die ooit als “het meisje met slechts 1 talent; lief zijn” werd genoemd, had daar plots geen energie meer voor. Ik werd prikkelbaar, kort en onzeker. Onzekerheden die mij meesleurden in een spiraal van gepieker, waar maar geen einde aan leek te komen. Lachen dat kan ik wel nog hoor, maar een stomme huilbui erna komt al even vaak voor. Alles werd stress; het werk, sociale contacten, het huishouden, boodschappen doen, slapen, een ritje met de auto… Niks was nog “gewoon”. De feestdagen kwam ik door op automatische piloot. De periode van het jaar waar ik normaal zo van genoot, werd plots een berg waar ik precies niet kon over klimmen. Laat staan dat ik zag wat er zich aan de andere kant bevond.
Toen ik na een doodgewone avondrush boven de pot hing van de stress, wist ik dat er iets niet klopte. Dit was meer dan vermoeidheid als mama van 3 kinderen, partner van een zelfstandige, bewoner van een huis in verbouwingen en verpleegkundige. Het was die stinkende, lelijke hond. Den Bernie.
En nu moeten we voor Bernie zorgen
Ik ben geen hondenmens. Wij hebben een kat, ik weet dus niet hoe ik hiermee moet omgaan. Ik merk wel dat hij heel vermoeiend is, om 20u lig ik meestal misselijk onder de wol, slaap de klok rond en kan nog mijn bed niet uit. Hij loopt ook serieus in de weg, elke taak weegt precies 100 kilo en ik kan er moeilijk om heen. Alles duurt gewoon langer om te doen en ik schiet alle kanten uit. Precies een frisbee zonder doel, zo loop ik ’s morgens mijn huis door. Maar stap voor stap probeer ik te wennen aan die lelijkerd, ik nam hem mee naar de dokter om hem voor te stellen en ze leert me nu hoe ik er moet mee omgaan.
“Jullie moeten nu vooral samen leuke dingen gaan doen!” Ik keek haar argwanend aan. “Wat gaan de mensen hier niet van denken?” “De mensen. De mensen. Daar moet je je nu niks van aantrekken. Je moet jezelf nu opleggen om dingen te doen waarvan je weet dat ze je energie geven.” Ik keek Bernie aan en vroeg hem of hij zin had om te gaan lopen. Hij vond het prima. “Probeer ook creatief te zijn, dat helpt.” Ik had net even de brui gegeven aan het fotograferen en schrijven hier. Soms lijkt de chaos in mijn hoofd gewoon zo groot, dat het moeilijk is om daar nog iets creatiefs tussen te krijgen. De energie dat het vergt om de juiste gedachten naar buiten te leiden is vaak slopend. Maar we gaan het proberen. Terwijl Bernie naast me ligt kan ik evengoed een uurtje woorden loslaten hier. Loslaten. Dat is het juiste woord. Het gepieker, de onzekerheden, de vermoeidheid, wat de anderen wel niet zullen gaan denken,… En verder zien we wel, ik kan nog steeds niet over de berg heen kijken, maar ik panikeer al niet meer als ik naar boven kijk.
Kijk, hij is hier nu en ik vrees dat hij hier nog wel een tijdje zal blijven. Het zal dus een tijdje Bernie & me zijn.
Babs
Meer lezen over burn-out? https://www.vn.nl/burn-out/
Lieve Babs…
Het is heel moedig en sterk om dit te delen.
Hang in there. Courage. En heb vertrouwen in jezelf.
“Le vent vous portera”. Dus ga maar gaan wandelen met Bernie. ’t Zal wel eens stormen en guur weer zijn. Ge zult kletsnat binnen komen, of ijskoud van de koude wind. Maar er komt een tijd van beter weer en warmere wind.
Lieve groet,
Ellen
Lieve Babs,
Dat jij en Bernie maar de tijd nemen om afscheid te nemen van elkaar. En je moet vooral niet bezig zijn met anderen van je denken!
Moedig dat je je verhaal deelt, succes met Bernie en een dikke knuffel xxx
Dank je Liesje. We lachten al vaak veel af samen op de Gram. Dat zijn dingen die mijn dag goed maken. Merci uit de grond van mijn hart.
Mooi! Maar 1 talent? Lief zijn? Dat is toch wel heel bescheiden! Wat een gave heb je om te schrijven! En die foto’s!
Indrukwekkend!
Veel succes met Bernie!
Wat een lieve woorden Nimf, dit is zo hartverswarmend. Oprecht bedankt.
Bedankt voor de mooie woorden Ellen, ik weet hoe moeilijk je het zelf hebt en dan nog neem je de tijd om hier te reageren. merci meid en jij ook veel courage met de vele hindernissen xxx
Veel beterschap, Babs. Neem alle tijd die je nodig hebt, samen met je familie kom je er wel.
Lottes Anekdotes onlangs geplaatst…Morsdood. Springlevend.
Bedankt voor de steun Lotte, dit doet zo’n deugd om al jullie lieve reacties te lezen.
Knuffel voor jou en bernie.
Liese onlangs geplaatst…Emancipatie? Waar?
We knuffelen graag. Knuffel terug x
Babs en Bernie, het klinkt heel komisch maar dat zal het allesbehalve zijn. Neem maar genoeg tijd om aan elkaar te wennen, wees af en toe eens goed boos op hem en uiteindelijk zal je hem weten te aanvaarden en omarmen. Veel sterkte!
Moederschip onlangs geplaatst…Vrijdag lijstjesdag! Reizen die ik nog zeker wil maken met mijn kinderen
Het bizarre is dat het eigenlijk best wel komische situaties kan opleveren. Zo is mijn geheugen echt een zeef geworden, ik loop soms achter iets te zoeken wat ik 5 minuten geleden pas vast had. Ik verdenk er Bernie van om alles te verplaatsen 😉 En bedankt voor de steun x
Och! Zorg heel goed voor jezelf, en probeer je niet te hard aan te trekken wat ‘de mensen’ zeggen, ook al is dat makkelijker gezegd dan gedaan.
Gisteren kocht ik ‘Burnout dagboek’ van Maaike Hartjes. Misschien is het ook een boek voor jou?
Veel liefs! X
Dank je voor de tip Fieke! Ik zoek het eens op. Eigenlijk las ik er nog weinig over. Mss moet ik dat wel doen om mezelf beter te kunnen begrijpen. x
Ons huidige manier van leven vraagt heel veel van ons. Aan ons om tijdig op de rem te gaan staan en gas terug te nemen…maar ook ik ben hier een hele slechte leermeester in. Ik wens je het van harte toe, om gas te kunnen terugnemen en jezelf op de voorgrond te plaatsen, af en toe…veel beterschap Babs!
Dank je lieve Jenni, wees ook lief voor jezelf en geniet van je mooie gezinnetje x
Knap dat je dit zo durft neer te schrijven.
Het is een grote stap om dit openbaar te maken. Neem je tijd.
Eigenlijk had ik er geen enkele moeite mee. Het was eerder iets dat een last die van mijn schouders viel. Weer iets waarover ik niet moet piekeren, want met woorden uitleggen wat er nu juist scheelt vind ik behoorlijk moeilijk en daarom schreef ik het liever op. Merci
Ik wens je veel rust. Neem maar je tijd om te herstellen.
Dank je Marijke. Dat ga ik zeker doen.
Bernie liep hier ook 10 maanden rond, ik vond ergens de kracht om hem weg te sturen, maar zijn geest duikt nog af en toe op. Toch gaat het beter. Alle clichés helpen wel: therapie, rust, genieten van de kleine dingen, veel wandelen… Mijn Bernie bezorgde me enorm veel paniekaanvallen. Die hou ik onder controle met harcoherentie oefeningen, misschien ook een aanrader voor jou? Neem je tijd lieve Babs, het komt wel goed, traag maar gestaag. Dikke knuffel XOXO
Dank je Krisje voor je reactie. Het steekt altijd een hart onder de riem als je weet dat je niet alleen bent, en herkenbaar is. Ook ik heb het meeste last van paniekaanvallen en ook slapeloosheid. En ik hoop echt dat dit snel overgaat want het is uitputtend. Ik probeer ook te ontspannen door te wandelen maar vooral door te fotograferen. Focussen op de kleine dingen, daar kunnen we eigelijk allemaal van leren. Ik weet nu al dat deze periode best waardevol zal zijn achterna bekeken. Ervaar je dat ook zo Krisje?