Al te vaak zijn moeders heel hard voor elkaar. Wijze raad volgens de ene, kritiek volgens de andere. Maar ze kwetsen wel als ze gehoord worden door de moeder in kwestie. Overal worden andere moeders met de vinger gewezen; aan de schoolpoort, op sociale media, aan de kassa of in het zwembad. En ik mocht aan de lijve ondervinden hoe confronterend het is om het onderwerp van kritiek te zijn bij andere moeders. Omdat mijn opvoedingswijze misschien niet strookt met wat zij onder ‘een goede moeder’ verstaan. Zeg mij eens mensen, wat is de definitie van een goede moeder? Volgens mij kan dit maar in 1 woord vertaald worden: Liefde. Toch?

Die keer in de Ikea

Vakantie, 2 kinderen te entertainen en dringend spullen nodig uit de Ikea. Geen ideaal scenario voor een kind van 2 en eentje van 5. Maar dringend is dringend. Dus trokken we naar de Ikea in de vakantie. Met 2 kinderen. What was I thinking?

Verbazend genoeg verliep het eerste uur heel vlot. Ik overleefde de draaiende bureaustoelen, de verende bedden en de aanlokkelijke decoratiestukken. Ik had nog steeds 2 kinderen bij toen we kinderland achter ons lieten en ik kon nog net het ijsje redden van de zwaartekrachtinvloeden. Maar de speekselmedaille die ik mijzelf op dat moment wou geven werd genadeloos vervangen door ezelsoren uitgereikt door “De Voorbeeldige Momsquad Van Den Ikea”.

Net voor de lift naar de markethal stond een mimespeler die ballonnen omtoverde tot stoere zwaarden en pinguïns (denk ik). Mijn kinderen waren meteen laaiend enthousiast, want echt zo’n ballon de max toch!

Ik trok even aan hun arm en maande hen aan: “mooi in de rij staan, niemand voorbijsteken en netjes je beurt afwachten. Zo niet, gaan we door.”

Strenge woorden nog eens extra onderstreept door een indringende blik recht in hun ogen. Mom-eyes, je kent die wel. En dan liet ik ze los, ging op een stoel zitten en stelde mij strategisch op zodat ik hen goed in het oog kon houden. In de ban van de ballon en om een beter zicht te hebben op het werk van de mimespeler gingen mijn kinderen naast de rij staan. 4 kinderen stonden te wachten, dus geen probleem voor mij. Ik hield goed in het oog achter welk kindje ze in de rij stonden en zou hen er dan ook op wijzen als het hun beurt was. Zolang ze niet eerder aan de beurt wilden komen, was er voor mij geen probleem.

Plots werden mijn kinderen door een moeder aangesproken. Nadat de dame haar zegje gedaan had, kwamen ze naar me toe lopen. Geen idee waarover het ging, keek ik hen verbazend aan.

“Mama je moet meekomen in de rij staan van die mevrouw.”

Huh, waarom? Had ik iets gemist? Zijn er ongeschreven moederregels voor ballonnen of zo? Ik kreeg alleszins de memo niet.

Ik haalde mijn schouders op en zei: “Ik kom wat dichter zitten, ga nu maar gauw weer in de rij staan. Achter dat jongetje met zijn groene trui daar.”

En zo geschiedde.

Bam, plots werden mijn kinderen het gespreksonderwerp van omstaande moeders. Ze hadden de memo wel gekregen blijkbaar.

“Zeg die kruipen voor. Geen ballon voor hen. Wat denken die wel. Stoute kinders…. En waar is die moeder? Moet ze haar kinderen niet in de gaten houden. Wat een opvoeding!”

Mijn bloed begon te koken, maar ik hield me in. Tot er mij plots een dame aansprak met een Gents accent.

“Ben jij de moeder van die 2?” (Echt DIE 2)

“Ja”

“Mevrouw, kunt u uw kinders erop wijzen dat ze in de rij moeten aanschuiven en dus achteraan moeten staan?”

De mevrouw die mij aansprak kwam een kwartier later dan wij  in de rij aanschuiven, moet je weten.

“Mevr. mijn kinderen kwamen mij iets vragen en zijn gewoon weer op hun plaats gaan staan.”

“Dat kan niet, ik sta hier al een half uur (hmmhmm) en die kinderen komen net in de rij staan. Ze steken MIJN kinderen voor.”

Terwijl ik rood begon aan te lopen en rechtstond om de kinderen uit de rij te halen, kwamen ze naar me toe gelopen met een blauw zwaard en een roze bloem in de hand. Trots in het kwadraat.

Achter mij hoorde ik de ene moeder tegen de andere mompelen: “Schandalig. Die zouden hun ballon moeten afgeven.” “Echt, en die moeder is zelfs niet beschaamd.”

Met tranen in de ogen, stapte ik de lift in. Hopend dat ik die dames niet meer zou tegenkomen. Ik ging naar huis, volledig de kluts kwijt. En vergat de helft van wat ik nodig had. Ik beloofde mezelf dat ik de volgende keer meer weerwerk zou bieden. Echt. En die ballonnen haalden de uitgang van de Ikea zelfs niet.

Die keer in het zwembad

Ik had mijn lesje wel geleerd. Geen Ikea meer in de vakantie. Nee, deze keer gaan we zwemmen. Gezellig zwemmen met zijn vijven. Berekende risico’s en al.

In vleide mij samen met de kinderen neer in het peuterbadje en genoot van het heerlijke warme water. Zalig. Ik stelde mij weer strategisch op. Zoë en Vic in het vizier terwijl S. met Ferre naar de glijbaan trok. Links van mij oefende Vic “kikker open toe” en zag ik Zoë in de richting van een paardje trekken. Zo’n speelding waar ze kon op zitten in het water. En net datzelfde moment kregen 2 peuters hetzelfde dier in de gaten. Zoë bereikte het paardje eerst en ging trots zitten.

“JJJUUUUUU PAADJE” Zalig kind toch, altijd enthousiast.

Prinsesje 1 en prinsesje 2 stonden beteuterd naast Zoë, hun moeders net achter hen. Prinsesje 1 trok aan Zoë’s arm. Zoë schreeuwde een heleboel onverstaanbare woorden achtereen en keek heel boos haar richting uit. Prinsesje 2 trok op haar beurt aan Zoë’s arm en Zoë duwde haar arm weg. Weer gevolgd door een heleboel onbekende peutertermen. ” De Voorbeeldige Momsquad Van Het Zwembad” had elkaar gevonden en begon over hoe onbeleefd dat meisje wel was. Dat het schandalig was dat ze niet wou delen en waar is die moeder hier van dat kind. DAT KIND. Echt. Ik had nog altijd een half oog op de kikker links van mij en probeerde mij ijzig kalm te houden.

Ik wil mijn kinderen als zelfstandige mensen opvoeden. Ik wil niet in elk geschil tussenbeide komen, kinderen kunnen veel meer zelf oplossen dan we zouden denken. We moeten ze gewoon de ruimte geven. Ik zal er ook niet altijd zijn om het voor hen op te nemen als ze ruzie krijgen in de klas of jeugdbeweging. Ik geef hen altijd raad voor we ergens naartoe gaan, hoe ze zich moeten gedragen en dan is het aan hen om zich te bewijzen. Dat is mijn manier van opvoeden en ben dan ook niet van plan om het ooit anders aan te pakken. Ik kom pas tussen als ze zich kunnen kwetsen of als ze andere kinderen kunnen kwetsen. Maar ik hou hen wel ten alle tijde in de gaten, zo goed het kan. 

Terwijl de moeders met modder aan het gooien waren, had prinsesje 2 een schopje genomen (zo eentje om in het zand te spelen) en begon op Zoë te slaan. Zoë draaide zich om en nam in een fractie van een seconde het schopje af om op haar beurt ermee in het rond te slaan. Net op dat moment kijken die moeders haar richting uit en beginnen ze mijn dochter uit te schelden en pakken haar arm vast. Ik zette een sprintje in en nam mijn dochter van het paardje. Ik snoerde de vrouwen de mond en zei dat ik hun commentaar niet hoefde. Ik had alles gezien en zou het persoonlijk met mijn dochter uiklaren. We trokken de andere kant van het zwembad op en nam haar even bij mij. Ze was net zo geschrokken als ik.

Een half uur later was ik weeral druk in de weer met mijn drie visjes. De ene wou tonen hoe goed hij zijn adem kon inhouden, de andere gleed van de glijbaan en de derde wou een kunstje tonen. Op dat moment kwam de moeder van prinses 1 naast me opdagen.

“Oh, u heeft 3 kinderen bij”

“Ja, ik heb drie kinderen en ik hou ze continu in het oog” terwijl ik hen bleef aankijken. Ik wou nu eenmaal niet dat er eentje te lang zijn adem zou inhouden.

“Wilt U mij excuseren? Ik denk dat mijn zoon mij NU nodig heeft.”

Het was dringend tijd om hem erop te wijzen dat hij niet zomaar zijn zwembroek naar beneden mocht trekken. Ik wil wel dat mijn kinderen zelfstandig zijn, maar liefst niet in hun blote piemel of kont.

Aan de momsquad

Het is niet leuk om “the talk of the town” te zijn. Niet alles is zoals het lijkt. Een moeder aan de zijlijn is evenzeer een moeder. En tenslotte hebben we het over MAAR een ballon, MAAR een paardje. Je prinses zal ook wel een ritje kunnen maken en uiteindelijk kreeg je zoon toch ook een zwaard. Was dit het nu waard om een mama met de vinger te wijzen en haar kinderen stout te noemen? Ik hoorde mijn dochter geen “godverdomme” of “de pot op” roepen. Het zou hoogstens iets over “aardbeien” en “mijn” geweest zijn, want dit zijn haar 2 lievelingswoorden die ze te pas en te onpas gebruikt. En dat schopje ging ik echt niet toelaten. Ik hou liever mijn adem voor die momenten, voor de rest kunnen ze het heus wel zelf aan.

Dat mombashen echt niet OK is!

Deel jullie ervaringen en geef steun aan andere mama’s. We doen tenslotte allemaal maar wat. #mombashingisnotok 

Babs