Als er één iets is dat ik zoveel mogelijk probeer te vermijden, is winkelen met mijn drie kinderen samen. En dan vooral op drukke zaterdagen, wanneer ze honger hebben en nog niet konden buitenspelen door het miezerige herfstweer. Behalve gisteren dus. Gisteren beloofde ik namelijk mijn (altijd) hongerige kinderen wentelteefjes. En voor wentelteefjes heb je nu eenmaal melk nodig…

Lasagne vs melk

Nu ben ik nogal flexibel als het op het vlak van ingrediënten aankomt, maar het oude brood moest wel degelijk gesopt worden om te voorkomen dat er tanden zouden sneuvelen. Heel even hoopte ik op een andere oplossing en vroeg hen “Wat zouden jullie anders nog willen eten?” maar het antwoord “Lasagne!” vond ik allerminst bevredigend. De keuze tussen op zaterdagavond lasagne maken en snel om melk rijden was vlug gemaakt. Nu weet ik dat die lasagne misschien toch niet zo’n slecht idee was geweest.

Pas op of ge krijgt niks van Sinterklaas

Na een half uur sokken zoeken, onderhandelen over schoenen (het werden laarzen, kids 1-mom 0) en jassen. Kon ik mijn kroost alsnog de auto induwen. Ik merkte net op tijd nog een restje lipstick op het voorhoofd van Vic (ander verhaal… iets over kerstkaartjes enz) en een brok chocolade in Zoë’s haar. Met een beetje spuug en te hard gewrijf was alles snel opgelost (wauw, ging ik dus nooit doen hé). Tegen dat ik de kar nam waren de drie al als wilden de Aldi binnengestormd. Nog voor ik mijn stem kon verheffen, hingen ze al als drie chimpansees aan mijn kar. En met hangen bedoel ik ook effectief hangen. Hoofd in de kar, voeten op het onderstel en bouwvakkerspleet bloot. Missie “vlug-de-melk-vinden-en-maken-dat-we-hier-weg-zijn” werd bruusk onderbroken door het blinkend speelgoed dat uitgestald stond. Recht tegenover de melk dus. Hinderlaag… De drie aapjes lieten het moederschip los en vlogen op de veelkleurige plastieken rommel. 

“Pas maar op of ge krijgt niks van Sinterklaas!” De aanmaning van een oudere dame bracht me al vlug in verlegenheid en deed me bijna in mijn sjaal verdwijnen. Mijn kinderen hoorden het zelfs niet. Sinterklaas? Welke Sinterklaas?

Dankzij Sint en Piet

Even terzijde, ik wijt het oergedrag van mijn kinderen de laatste weken, aan de komst van de oude man en zijn (al dan niet) zwarte vrienden. Sinds die mannen in het land zijn, is het huis hier te klein voor een gezin van vijf. Net alsof ze al kilo’s chocolade op hebben en er pic-nicjes in hun oren groeien. Plots betekent een “Neen!”, “Ja doe maar, je moest al lang bezig zijn!”. Zijn ze elke morgen om 6u wakker en is er hier een regelrechte oorlogsverklaring bij het elkaar nog maar aankijken of aanraken. Terwijl ik mijn kinderen tot de orde roep, hen uit de kasten haal en stift van de zetel veeg (helaas), hoor ik mijzelf tot vervelens toe herhalen “Pas op, of Sinterklaas komt niet he!”. Meestal schrikken ze dan even op, maar komen al snel tot de conclusie dat de Sint onlangs verkondigde dat er dit jaar geen stoute kinderen zijn…Waarvoor dank lieve, oude man. Pure ondermijning van mijn gezag; chocolade en loze beloftes… hoe kan ik daar ooit tegenop?

Terug naar de Aldi

Nog steeds verstopt in mijn sjaal, trok ik mijn kinderen los van het speelgoed en  probeerde hen uit te leggen dat een pooltafel een beetje teveel van het goede is. I mean really?? Omdat ik toch graag risico’s neem, probeerde ik met mijn bende toch nog de ganse winkel te doorlopen. Zwetend smeet ik nog vanalles in mijn kar en mijn kinderen ook. Ik bedoel nu niet dat ik mijn kinderen in de winkelkar gooide, je weet wel wat ik wil zeggen… En uiteindelijk kwamen we toe aan de laatste hindernis… de kassa. Het moment waarop mijn twee jongsten plots wel in de winkelkar willen en ze alles op de rolband gooien. Als ik ze niet op tijd zou stoppen, kropen ze er zelf nog op ook. OK gebeurde ook… Zoë dus. Ik weet uit ervaring dat eenmaal alles op de band ligt mijn kinderen plots in een staat van verveling geraken. En dat is altijd gevaarlijk. Terwijl de dame voor mij haar koperen centjes telde (echt, op een zaterdagavond, waarom???) en nog eens hertelde, amuseerde mijn dochter zich met het poortje aan de kassa. Open-toe-open-toe… misschien eens proberen of ze erdoor kon kruipen zelfs. Shit, let op van de flessen wijn!!! De twee jongens begonnen elkaar te jennen. “Mama, Ferre kijkt naar mij!!!!” “Mama, Vic nijpt in mijn arm!!” “Aaa, dat doet pijn, mama!”…Net voor ik mijn laatste druppeltje geduld dreigde te verliezen, verwelkomde de dame aan de kassa ons. “Goeie avond! Het zijn toch kadees wi, madam.” Gelukkig had ik nog steeds mijn sjaal aan.

Je mag geen vlees roken op de lava, mama

Opgelucht dat ik mijn volledige kroost op de achterbank zag zitten, startte ik de auto. Terwijl ik mijn ademhalingstechniek oefende, kwam daar plots uit de mond van mijn vijfjarige: “Weet je mama, je mag geen vlees roken op lava”. Op één milliseconde ging ik van de staat bijna-zenuwinzinking naar WTF. De radartjes in mijn hoofd begonnen te draaien, ik wou een zinnig antwoord bedenken. Ik bedoel, lava ken ik en vlees ook. Maar de combinatie was mij totaal vreemd. Het enige wat ik kon verzinnen was “OK”. Maar dat was nodeloos, want ondertussen waren ze al aan het discussiëren over de maan of die nu echt, zeker niet van kaas is gemaakt. En bij die eigenaardige combinatie liet ik het los. Inademen, uitademen.

En die wentelteefjes? Het werd lasagne, gedropt in mijn winkelkar door mijn aapjes. Neen, niet self-made dus. Maar wel zelf-veroverd.

En lieve Sint, straks bij de brandweer wil ik U even onder vier ogen spreken als dat kan…

Babs

Photo by Kai Oberhäuser on Unsplash