Vic koos ervoor om geen papa te zeggen.

Ik denk dat ik deze titel wel honderd keer herschreef. Hij mocht niet te dramatisch klinken of een soort HLN-clikbait worden, maar hoe vertel je in godsnaam heel kort dat je zoon geen papa zegt maar zijn vader gewoon bij de voornaam aanspreekt? Wat schijnbaar voor alle ouders en kinderen de normaalste zaak van de wereld lijkt, was het voor onze zoon toch iets om een eigen mening over te hebben. Hoe klein hij ook was. En behalve Bart Simpson, ken ik geen enkel ander kind die zijn eigen vader (bij traditionele omstandigheden dan toch) bij de voornaam noemt. Behalve Vic dus.

Vic(k)ing

Vic was een extreem koppige peuter. Maar echt extreem, over the top, het was er gewoonweg over. En ik kan het weten want er loopt hier vergelijkingsmateriaal genoeg rond thuis. De artsen geven zijn vroeggeboorte als oorzaak aan, ik durf al eens te zeggen dat er misschien ook een piepkleine factor erfelijkheid voor tussenzit. Ik laat in het midden waar het oorzakelijk verband dan wel ligt…. Maar dus we hadden een koppige peuter in huis. Hij vond praten ook lang niet zo interessant. Het was een echte ‘doener’. Was ik hem kwijt, dan keek ik best in de kast of op tafel. Speelgoed werd uit elkaar gehaald en hij knipte overal in. Positivo’s kunnen misschien zeggen “Pure artiest!” of “Wa ne durver!”. Ik dacht toen vooral: “Help me, please!” Gelukkig deed het kind ook graag aan dutjes. Dit heeft me van een hartstilstand op jongere leeftijd behoed. Tot hij besliste om er zelf uit te komen en met slaapzakje en al van de trap te klimmen. But that’s another story… Maar zo werd hij dus wel tot Vic(k)ing gedoopt.

“Zeg eens papa”

Hij ging niet snel praten, leek soms wat verlegen. Nu, met zijn bijzonder geboorteverhaal waren niet verontrust. De artsen verzekerden ons dat alles normaal verliep. We moesten gewoon geduldig blijven. Het kind de tijd geven om wat maanden in te halen. En inderdaad de eerste woordjes kwamen eraan, mama, dada, koek, poes, etc. Maar papa, dat zat er niet tussen. Of dat dachten we toch. “Zeg eens papa, Vic”. Nope. Geen papa. Komt wel. Even geduld. Maar we hadden gewoon niet door dat hij al die tijd zijn vader wel degelijk benoemde. Niet papa, maar “Sesj”. Wat aanvankelijk klonk als een zelfverzonnen, peutertaaltje bleek het wel degelijk “Serge” te zijn. Het waren vrienden van ons die er ons op attent maakten, wij hadden het gewoon niet door! En inderdaad, toen we er aandacht aan begonnen te besteden hoorden we het ook duidelijk: “Sesje”. Wat moesten we hier nu mee? Onze vrienden vonden het grappig en hoe meer er werd mee gelachen, hoe vaker hij het herhaalde. Mijn lief vond het eigenlijk best stoer, al keek ik toen al eens boos opzij toen hij dat zei. Ja, ik had er zo mijn twijfels over. Ik had nochtans altijd zelf het woordje papa gebruikt als ik het over zijn vader had. Daar kon het niet aan gelegen zijn. Maar ik was vastbesloten en zou dat probleem meteen gaan tackelen. Dus begon ik het kind continu te verbeteren: “Nee, niet Serge maar papa.”… Maar het leek geen effect op hem te hebben. Vroeg ik: “Zeg eens papa.” dan antwoordde hij locaniek “Sesje” en ging weer zijn gewone gangetje. Na een hele tijd staakte ik mijn verwoede pogingen en begon ik het ook als normaal te beschouwen. Vaak valt het mij zelfs niet meer op. Maar het gebeurt wel nog regelmatig dat mensen ons vragen hoe het komt dat Vic zijn vader bij de voornaam noemt. Dan word ik meestal wat onwennig en moet ik eerlijk bekennen dat ik het zelf niet weet.

Theorieën

Mensen blijken zowat over alles theorieën te hebben. Dus ook over het feit dat mijn zoon ervoor koos om geen papa te zeggen. Ze bedoelen het goed, maar eigenlijk hebben we er weinig boodschap aan, aangezien wij het niet meer als probleem zien. En vooral omdat we weten dat Vic dit als de gewoonste zaak van de wereld beschouwt. Maar toch luister ik altijd heel beleefd en glimlach.

• De vaakst gehoorde theorie is: “Ferre zegt ook Serge.” Klopt. Serge is Ferre’s stiefpapa en Ferre noemt hem dus bij de voornaam. Klinkt heel plausibel. Maar wat dan met het feit dat bij eerstgeborenen in een gezin er niemand is die papa zegt en die baby het dan uiteindelijk toch ook doet? Of zeg jij papa tegen je man? Ja, kan hé… Niks mis mee 😉 Of waarom zegt Zoë geen Serge, maar papa. Ze heeft namelijk twee oudere broers die het haar voordoen. En eigenlijk zal Ferre altijd over “papa” praten in het bijzijn van zijn jongere broer/zus of vreemden om geen verwarring te creëren (zijn idee, niet opgelegd trouwens).

• “Omdat jullie het aanvaardden.” is het tweede vaakst gehoorde. Ja en neen. Ik kan daar heel kort in zijn. Ik heb het er moeilijk mee gehad en ben er dan heel vaak op ingegaan. Mijn lief ook trouwens. Omdat het een beetje zo hoorde. Zo probeerden we een tijdje zijn vraag te negeren als hij “Serge” zei. Of corrigeerden we hem continu. Maar niks had effect. Dus lieten we het los. Mijn lief vindt het OK, dus waarom zou ik er dan blijven moeilijk over doen? Maar onze pogingen zijn niet helemaal voor niks geweest , want nu en dan hoor ik er al eens “papa” tussenin glippen…

• Mijn theorie is dat Vic gewoon heel eigenwijs is. Hij heeft over alles een eigen mening, hij neemt niet alles zomaar voor waarheid aan en gaat vaak zelf op onderzoek uit. Hij denkt ook overal het zijne over en volgt (jammer genoeg) niet altijd de regeltjes zoals het hoort. Volgens mij klonk papa niet zoals het moest en werd het zijn voornaam. Simpel.

• En wat is de theorie van Vic zelf? Daar kan hij me als 6-jarige natuurlijk het beste antwoord op geven. Ik vroeg het hem onlangs nog eens. “Waarom zeg je Serge en geen papa?” en hij antwoordde: “Gewoon, omdat Serge Serge is natuurlijk.” En haalde dan zijn schouders op. Ok, domme vraag dus 😉

En zo is het dus. Gewoon. Als je ze samen ziet, dan zie je twee handen op 1 buik. De gelijkenis is treffend en ze kunnen elkaar niet missen. Dus… What’s in a name?

Wat is jullie mening hierover? Hoe zouden jullie hier mee omgaan?

B.