Personal

Vic 5! Van ieniemienie naar super…

november 12, 2017

Vijf jaar geleden werden we onverwacht ouders van een miniatuurbaby. Veel vroeger of verwacht en vooral veel kleiner ook. Net alsof de wedstrijd al van start ging nog voor het signaal werd gegeven. We waren er niet klaar voor. En Vic ook niet. Wat een periode vol wazige herinneringen bleek achteraf, zijn de wonden nog steeds heel erg voelbaar. Als ik mijn ogen sluit, voel ik nog steeds de paniek die door mij ging het moment dat de dokter zei “vandaag wordt je opnieuw mama”. En dit op 28 weken zwangerschap.

Verjaardagen horen vrolijk te zijn. Vooral een 5e verjaardag, zoals die van Vic vandaag. Kleuters horen zorgeloos kaarsjes uit te blazen en cadeautjes open te doen. Mama’s horen niet te wenen op zo’n dag, mama’s horen niet verdrietig te zijn op een feest als vandaag. Daarom schrijf ik het van me af. Zodat vandaag een dag wordt om feest te vieren en niet om het verleden weer te herbeleven. Want het kwam uiteindelijk toch allemaal goed, toch!

 

Emotionele rollercoaster van prematuur tot nu

 

De eerste maanden waren achteraf gezien niet de zwaarste

 

Hoe emotioneel en moeilijk de eerste maanden na de geboorte waren, het was een roes. De dagen vlogen voorbij door het vele weg- en weer geloop tussen huis en ziekenhuis. Elke autorit was even op adem komen en verstand op nul. De verbouwingen moesten kost wat kost vooruit gaan en grote broer Ferre verdiende ook nog alle aandacht. Wat in werkelijkheid 11 weken duurde, leek nu in een flits te zijn voorbij gegaan. Ik denk er ook minder vaak aan, het zit wat verborgen in mij. Maar soms steekt het de kop op, zoals vandaag. En dat is onvermijdelijk.

En toch kan ik zeggen dat dat niet de moeilijkste periode was. We waren bezig, hadden geen tijd om na te denken. We keken dag per dag. Goed omringd door medisch personeel, gesteund van vrienden en familie, de vele kaartjes/mails/berichtjes die we kregen,… we voelden dat er veel mensen met ons meeleefden. Hadden we vragen dan konden we bij de dokter of verpleegkundige terecht, hadden we zorgen dan was er altijd een lief berichtje dat ons weer eventjes vooruit hielp.

 

Elke “tuut” bracht ons in paniek

 

De moeilijkste periode kwam er na. De winter was hard, de verbouwing liep vertraging op en we waren plots alleen met een baby van 3 maand die er eigenlijk nog niet zou moeten zijn. Plots moesten we het alleen doen. Geen verpleegkundige meer die over onze schouder meekeek en zei dat we het goed deden. Vic kreeg een monitor mee naar huis die continu zijn hartslag en ademhaling bewaakte. Wiegedoodpreventie. Met die zorg moesten we naar huis. Hij had immers veel meer kans om te sterven in zijn slaap dan een andere baby omdat zijn hersentjes nog niet voldoende rijp waren om te onthouden wanneer hij moest ademen. Dat ding ging soms tot 30 keer per dag af. We sliepen op 1 kamer omdat we niet verder of twee meter van hem durfden te slapen. We konden hem nooit eventjes aan de zorgen van iemand anders overlaten, het risico was te groot. We vertoefden nog vaak in het ziekenhuis voor check-ups en allerlei onderzoeken. Ook eten was moeilijk, hij verslikte zich vaak en soms zo erg dat we naar spoed moesten omdat hij het niet bovenkwam. Hij leek een normale baby, maar dat was hij niet. Ik viel een beetje in een zwart gat. Had geen energie om de babyborrel voor te bereiden en kwam veel te weinig buiten. Maar we gingen door.

 

Hadden ze ons maar gewaarschuwd voor die extreme koppigheid

 

Hij werd groter. En sterker. Een potige peuter. Dat was hij. Maar waar ze mij niet hadden voor gewaarschuwd was de extreme koppigheid van prematuren. Blijkbaar zijn ze dus NOG koppiger of een andere peuter. Ik weet nog dat ik mezelf een slechte moeder vond, omdat ik mijn 2-jarige zoon niet onder controle kon houden. Kon ik dan echt mijn eigen kind niet opvoeden zonder te huilen, te roepen of het op te geven? Gevochten heb ik om ’s morgens zijn kleren aan te krijgen, hem in de auto te stoppen of hem in de winkelkar te houden. Uitgeput viel ik ’s middags in slaap tijdens zijn dutjes. “Het is een fase” zeiden ze. Maar hij werd 3 jaar en het bleef maar duren. Spugen op de grond omdat hij niet kreeg wat hij wou, overgeven omdat hij boos werd, eten in de grond gooien, speelgoed kapot maken,… Elke straf leek van hem af te glijden en of wij nu iets goed of fout vonden, het maakte voor hem niks uit.

 

“Hij wilde uit koppigheid zijn testen niet afleggen en er volgde een negatief gesprek met de dokter”

 

Ik heb me in die periode vaak schuldig gevoeld omdat ik het niet leek aan te kunnen. Ik wist mezelf geen raad meer en dacht dat het aan mij lag. Hij ging ondertussen al naar school en ik verontschuldigde mij al op voorhand bij de juf voor zijn gedrag. Praten verliep trager, hij was veel kleiner of ander kinderen van dezelfde leeftijd en hij werd maar niet zindelijk. De koppigheid uitte zich dus ook op dat vlak. Hij wou nu éénmaal niet op dat ding gaan zitten, dat wij potje of WC noemen. Pertinent weigerde hij. Gelukkig had de juf alle begrip voor de situatie en troostte me door te zeggen dat alles wel goed zou komen. Elke dag ging het ietsje beter op school, hij begon zich na verloop van tijd toch aan te passen. Dat gaf ons wat meer gemoedsrust, het zal misschien uiteindelijk toch allemaal goed komen. Tot we voor zijn jaarlijkse opvolging naar Gent moesten en hij zijn ontwikkelingstesten weigerde af te leggen. Wat we ook probeerden, tot smeken toe. Nee, was neen. De dokter en psycholoog gingen ervan uit dat hij het gewoon niet kon en geloofden ons niet toen we hen het tegendeel wilden aantonen. Tijdens een gesprek achterna dropten ze een heuse bom. Hij zou niet als een gewoon kind opgroeien en kreeg vele diagnoses die alleen op gissingen gebaseerd waren. Maar het voelde wel aan als een mep in ons gezicht.

Plots leek alles in de plooi te vallen. Ik zag niet langer dat prematuurtje als ik naar hem keek

 

Ik kan er mijn vinger niet op leggen maar plots, zo ergens midden het 2e kleuter,  veranderde hij van koppige Vic naar super-Vic. Plots leek hij die boosheid en koppigheid van zich af te schudden. Hij begreep plots de wereld om zich heen beter. Het praten werd makkelijker en hij keek plots anders naar mij. Knuffelen in plaats van vechten en spelen in plaats van kapot maken. Hij werd precies zachter, hij liet ons meer toe in zijn wereld en we kwamen elkaar tegemoet. Plots werd het duidelijk dat we wel goede ouders waren geweest, dat hij wel degelijk geleerd had uit onze duizenden “NEEN”s en hij wél luisterde toen we hem iets vertelden.  Elke moeilijke dag was de moeite waard geweest om tot de jongen te komen die hij nu is. . Een pientere, eigenwijze, zachte en verlegen kleuter van 5. Van de ene op de andere dag kon ik plots die prematuriteit loslaten, ik kon met vertrouwen naar de toekomst kijken. Achteraf bleek dat er wel degelijk thuisbegeleiding bestaat voor gezinnen met premature kinderen. Had ik dat toen geweten, dan zou alles anders zijn geweest…. Maar desondanks bewezen we  die dokter en psycholoog het tegendeel en gingen nooit meer terug naar de jaarlijkse testen. We leerden vertrouwen op onze eigen zintuigen en buikgevoel en het oordeel van de juf. En tot nu toe lukt het prima.

 

Een vijfjarige met superkrachten

 

Maar vandaag vieren we feest, vandaag denk ik niet meer aan hoe het toen was en welke weg we aflegden om hier te geraken. Vandaag blazen we kaarsjes uit en doen we pakjes open. We laten geen traantjes op een dag zoals vandaag. We delen knuffels uit en zingen “happy birthday”. En we vieren dat onze ieniemiene baby super werd!

 

Van ieniemienie Vic naar super Vic

5 dagen oud

Vic jarig 5

5 jaar!

Gelukkige verjaardag Vic! We kunnen niet trotser zijn.

 

Ben je nieuwsgierig naar het geboorteverhaal en de 11 weken op neonatologie? Dit kun je hier lezen.

 

Babs

Liefs zeg.maar.Babs