Wat ik je al altijd zeggen wou… een brief aan mijn 9-jarige zoon

Ik heb lang getwijfeld over deze blogpost. Zou ik een bevallingsverhaal doen of niet? Met de blogpost van deze blogster in mijn achterhoofd, laat ik het bevallingsverhaal achterwege. De herinneringen zijn voor mij te traumatisch en ik wil Ferre niet in verlegenheid brengen. Ik moet hem namelijk zelf nog veel vertellen. En dat is verdomd moeilijk. Daarom deze brief. Ik hoop dat hij hem op een dag leest en fier is op zichzelf. Want dat zou terecht zijn. 

Liefste Ferre-man,

Ik bladerde vandaag in je geboorteboek. Dat is zo, als er een kind jarig is dan wordt de mama wat overstelpt door emoties. Het liefst zou ze dan alleen in een hoekje kruipen en elke foto herbeleven. Ogen dicht om zich te proberen herinneren hoe die baby  aanvoelde of rook de eerste dagen. Ja, dan kunnen er al eens traantjes vloeien. En zo was het ook bij mij vandaag.

Toen ik zwanger was van jou trokken we naar Marrakech, ik herinner me nog dat vreemde mensen toen mijn buik kwamen strelen en ons geluk wensten. Dat was me wel even schrikken maar misschien heeft het ons toch geholpen. Wist ik veel dat we een grote portie geluk gingen nodig hebben.

Toen je geboren werd was je schriel en je rode haren daar konden we niet naast kijken. Je maakte van mij een mama. Jij bent de eerste baby die ik ooit knuffelde en de baby waar ik het eerst om huilde. Die dag startte er een rollercoaster van emoties, de roze wolk waar ik me op waande was van korte duur. Al vlug zat ik naast een glazen doosje naar jou te staren. Wat er ons toen allemaal verteld werd, kan ik nog woord voor woord herhalen. Alles kwam hard aan, de toekomst zou alles moeten uitwijzen. We moesten naar huis met 1 gevoel; onzekerheid.

Wat ze toen vertelden, lieve Ferre, dat zeg ik je later eens, maar weet dat het allemaal goed kwam. Ondanks de vele ziekenhuisopnames en de talloze radeloze nachten, ben je groot geworden. Ik zie je nog altijd voor het eerst naar school gaan. Die dunnen beentjes en dat bange gezichtje. Je kon nog geen woord zeggen, maar ik zag hoe overdonderend alles voor je was. We zijn nu al weer zoveel jaren verder. Je start in het derde leerjaar, je kwebbelt er op los en weet zo verdomd veel. Ik weet soms niet waar je het haalt. De interesse in het nieuws, de fascinatie voor dieren en aantrekkingskracht voor planeten, zorgen ervoor dat ik hier meermaals met mijn mond vol tanden sta. Ik kan vaak niet antwoorden op je vragen, misschien moeten we ooit eens samenzitten en googlen. Een namiddagje googlen met je mama, gewoon alles wat je wil weten.

Maar wat jou het meeste siert lieveke, is je verantwoordelijkheidszin en je rechtvaardigheidsgevoel. Je broer en zusje zijn in goede handen bij jou. En wat kijken ze op naar jou, of had je het nog niet door dat ze zoveel van je nadoen? Als jij er bent is het altijd feest voor hen. Hoe gevoelig ben jij niet, alles gaat recht naar je hart. Vele gevoelens komen hard binnen bij jou en dan zie ik je vechten, vechten tegen hoe je er nu moet mee omgaan. Wees niet te streng voor jezelf schat, je bent echt goed genoeg. Ook al lukt soms iets niet, weet dat we je willen helpen. We doen door tot het wel lukt. En dan weet ik dat je zult stralen. We laten die faalangst echt niet winnen. Kijk eens omhoog en denk, dit ben ik en ik mag er fier op zijn.

We weten nog steeds niet zeker wat de toekomst zal brengen, maar ik weet één ding. Het wordt jouw toekomst. Met jouw dromen en jouw wensen. En ik weet zeker dat er op een dag, je er iets fantastisch staat te wachten. Ik voel nu al aan dat alles goed komt, een kronkelende weg is net zo goed een weg. Het einddoel bereik je toch zolang de lichtjes maar blijven branden en je de kaart in handen hebt. Wij supporteren aan de zijlijn.

Bij het uitblazen van de negen kaarsjes straks wens ik jou een kilo zelfvertrouwen en een sterk hart. Laat maar alles op je afkomen, we doen het samen. En straks kun je het alleen, beloofd.

Zoen,

Mama xxx