Zoë’s eerste afscheid…
Terwijl ik hier op dit klavier zit te tokkelen, is Zoë aan het spelen met haar vriendjes bij de onthaalmoeder. Ze is zich van niks bewust, maar toch staat er haar een afscheid te wachten. Waarschijnlijk zal het voor haar een gewone “daaaag” met knuffel of zoen zijn maar niet voor ons. Vanavond zal ik een traantje wegpinken in de auto als we naar huis rijden. Vanavond nemen we afscheid van Zoë’s tijd in de opvang en van een heel warme vrouw… Moeke.
Afscheid nemen, ook voor mij
Ik ben eigenlijk niet zo’n emotionele meid (behalve dan tijdens music for life of bij een wijntje teveel of misschien ook wel bij het zien van de Douwe Egberts reclame… OK misschien toch wel), maar vandaag loop ik toch wat verloren. Ik check meer of anders het uur en begin wat nerveus te worden voor straks. Want dan haal ik de laatste keer mijn dochtertje bij de onthaalmoeder op, straks krijgt ze voor de laatste keer een dikke knuffel van moeke en neemt ze afscheid van haar vriendjes waar ze de afgelopen 2,5 jaar mee opgroeide. Zonder dat ze het beseft stapt ze bij het dichttrekken van de voordeur een nieuwe levensfase in. En daar word ik wel een beetje emotioneel van. Onze baby werd peuter en wordt nu kleuter, hoe snel ging die tijd toch?
Vanaf het eerste moment
Ik herinner me nog toen we voor het eerst op bezoek gingen bij Moeke om Zoë voor te stellen en om wat praktische zaken te regelen. Bij het afscheid kreeg ze een gigantische teddybeer cadeau en ik kreeg het warm. “Dat het niet gemakkelijk ging zijn, want ze sliep echt niet veel overdag” zei ik. Dat was mijn grootste zorg, dat ze haar draai niet ging vinden. De eerste zes maanden van haar leven was ze geen gemakkelijke baby geweest, uitermate nerveus en een erg beweeglijk kind. Dat was Zoë. Ze was niet gemakkelijk rustig te krijgen, ze wou altijd vooruit en was niet snel tevreden. Met die ene zin probeerde ik Moeke duidelijk te maken dat ik wel wat nerveus was met de overgang, maar ze stelde me meteen gerust. Het zou goed komen en het zou wel wennen, zei ze. En ze had gelijk. Vanaf het eerste moment wist ik dat ze in een warm nest terecht zou komen en dat ze er een geweldige tijd ging beleven.
Een bijzondere tijd
Hoe leuk is het niet om onverwacht een filmpje of een foto te krijgen terwijl je aan het werk bent? Hoe leuk is het niet om in de zomer je dochter in een bolderkar te zien zitten op weg naar de paardjes? Hoe fijn is het niet om te horen dat ze alles lust, zelfs venkel? Hoe hartverwarmend is het niet om haar eerste knutselwerkje te mogen ontvangen? Hoe emotioneel is het niet om berichtjes te krijgen om te horen hoe het is als ze ziek is en thuis moet blijven? Hoe dankbaar ben je niet als je dochter ongepland toch kan worden opgevangen omdat je uurrooster weer eens werd aangepast? En hoe trots ben je wel niet als je merkt dat ze weer zoveel heeft bijgeleerd? Mede dankzij moeke groeit Zoë op tot de vrouw die ze later zal worden. Ook al zal ze het zich niet herinneren, de basis die ze bij ons, de grootouders en de onthaalmoeder kreeg zal ze altijd met zich meedragen.
Fijne foto’s om te herbekijken
Moeke nam altijd de tijd om te knutselen met de kinderen, om ze te schminken bij gelegenheden als carnaval of Halloween en om haar huis om te toveren tot één of ander thema. Het was altijd feest als er een jarige was, ze toverde altijd lekker eten op tafel en kon taarten versieren als de beste. Samen dansen, met water spelen bij warm weer of wandelen met de bolderkar, niets was haar teveel. En dat bewijzen deze foto’s. Foto’s van hun avonturen. Soms keek ik al eens verwonderd omdat ik zelfs niet wist dat ze iets kon of lag ik in een deuk omdat het net zo herkenbaar was.
Een woordje voor Moeke
Bedankt om zo goed voor mijn dochter te zorgen tot de laatste dag, om je geduld niet te verliezen toen ze voor de zoveelste keer koppig of bazig was. Dat je me telkens weer trucjes leerde voor die ontsnappingspogingen uit bed. Bedankt dat je me opbelde als ze zich wat minder voelde of me er op wees dat ze misschien toch eens bij de dokter langs moest. Bedankt om haar aan het lachen te brengen als ze verdriet had, om haar liefde voor dieren te tonen en om haar op de arm te blijven nemen en te blijven knuffelen ook al werd ze wat groter. Bedankt voor alle herinneringen die we in een doos bewaren op haar kamer, bedankt voor alle steun en alle goede zorgen de afgelopen jaren. Maar vooral bedankt om te doen wat je doet en om te zijn wie je bent… Je bracht al veel kinderen groot en ik ben blij dat Zoë er eentje van was. We zien of horen elkaar vast wel nog eens, want ik wil dat Zöe weet welke fantastische dame haar hielp grootbrengen.
Haar eerste knutselwerkje. Gemaakt met de voetjes.
Het is zo ver
En nu sluit ik met rode ogen deze computer af om samen met Zoë afscheid te nemen. Haar eerste keer en zal zeker de laatste niet zijn…Er staan haar nu nieuwe avonturen te wachten in de klas. En dat wordt dan weer een nieuwe uitdaging voor mij… ( mag ik je dan bellen voor raad?)
-
- Een attentie voor elk kindje in de opvang (vergeet-me-nietje, houten speelgoed, koekjesvorm en een kaartje)
-
- Zoë’s eerste diploma
Babs
Moh seg ❤️ zo mooi… En zo mooi geschreven.
Herkenbaar ook, ik mis de crèche nog steeds een beetje (ookal zien we daar af en toe iemand van of passeer ik daar al 2 jaar met een kerstkaartje en gaat mijn petekindje daar nu naartoe – ehem…)
Ja die tijd gaat toch veel te snel. We zijn er nu ook uit en ik ga proberen om nu en dan eens binnen te springen.
Wauw zoveel warmte in dit afscheid. Die Moeke lijkt me wel een wondervrouw. Wat een mooie tijd had Zoë daar en hoe goed dat jij er bij voelde. Dikke knuffel
Ja eigenlijk was ze dat wel een beetje.
Wat heb je het mooi beschreven Weer een nieuwe, spannende fase. En wat leuk dat de opvang foto’s stuurt, dat doe ze bij ons helaas nooit, wel een kwartaal journaal, dat dan weer wel. Leuk hoor!
Wat jammer… Is nochtans een kleine moeite. Zo kun je wat meegenieten.
Wat een mooie ode aan de vrouw die op je dochter heeft gepast zeg. Fijn dat het zo waardevol was!
Het minste wat ik voor haar kon doen. Alles is recht uit het hart.
Wat lief zeg! Fijn dat ze het zo leuk samen hebben gehad. Afscheid nemen is altijd zo moeilijk.
Kan me best voorstellen dat dat pittig is! Je geeft toch je kind “uit handen” en dat het dan zo goed gaat is natuurlijk supermooi! Sterkte!
Nee inderdaad niet gemakkelijk. Maar ik had er alle vertrouwen in na de eerste kennismaking.
Ahh dat lijkt me ook best wel een dingetje hoor! Wel fijn dat ze het daar zo goed heeft gehad.
Het is altijd een dingetje en wat bijzonder en fijn dat ze he o fijn heeft. Je hebt ook een fantastisch leuk afscheid cadeautje gemaakt, nice!
En erg gemakkelijk te maken en het hoeft niet duur te zijn.
Wat een fijne tijd, mooie herinneringen. Laat maar weer eens zien dat het echt niet altijd vervelend is voor kinderen om naar de opvang te gaan!
Dat is zo! Ik hoefde mij nooit schuldig te voelen dat ik moest werken. Zoë had een tweede thuis met evenveel liefde.
Lijkt mij ook zo emotioneel! Miya gaat in januari naar school, maar gelukkig blijft ze op dezelfde opvang als bso. Dus nog zo een 8 jaar voor we daar afscheid nemen
Wat een bijzondere mijlpaal. Prachtige herinneringen voor later. En wat een heerlijke foto’s.
Wat fijn dat je zo’n mooie ervaring had met haar! En ja, alle mijlpalen zijn emotioneel. Ik moet er ook elke keer weer een traantje bij wegpinken…
Fijn om zo’n plek voor je kindje te hebben gehad. Maar wel wennen als ze er niet meer heen gaat. Mooie bedankblog zo.
Wat een mijlpaal weer. Ze worden ze snel groot. Wat heb je leuke bedankjes gemaakt.
oh, ik begrijp jouw gevoel helemaal! Volgende week is het bij ons ook zo ver. Onze meid stapt over van de kinderopvang naar de peuterklas. Tijdens de wenmomenten was ze alvast heel enthousiast.