Ik zit echt met de handen in het haar. Jullie zijn van mij eerder luchtige blogposten gewoon, maar vandaag ga ik toch eens de andere richting uit. Mijn excuses hiervoor. Maar wie weet kunnen jullie mij wel helpen met dit probleem. Een probleem die de laatste tijd serieus aan het escaleren is en mij dichtbij de waanzin drijft: de bedroutine van Zoë. Al kunnen we het geen bedroutine meer noemen maar eerder een oorlog. En ik sta op het punt om mijn witte vlag uit te hangen. Verloren voor het moederland (feministe aan het woord).

Hoe het allemaal begon

Haar nachtelijke escapades begonnen zo een jaar geleden. Als klein aapje van 18 maanden klom ze over haar bedhekkens nadat ze half uit haar slaapzakje ontsnapte. Dan stond ze plots naast ons bed. Jullie moeten weten dat Zoë op een zolderkamertje slaapt die met een trap verbonden is met onze kamer. Dus daar stond ze dan naast het bed met haar voetjes uit het slaapzakje, mij aankijkend om 04u ’s nachts. Wat begon om 04u ’s nachts evolueerde al snel naar net na bedtijd, met het krieken van de dag en om de 2u doorheen gans de nacht. Levensgevaarlijk werd dit spelletje, dus besloten we haar slaapzak af te laten. Maar daar hadden we al snel spijt van. Ze klom nog sneller uit bed dan voorheen. Een hekje in haar kamer zetten kon niet, ze slaapt in de mezzanine waar geen hekje kan bevestigd worden. Dus begonnen we met slaapzaktrucjes. Achterstevoren. Dat hielp een nacht of twee. Tot ze telkens zo met haar poep omhoog wipte dat ze net het ritsje kon openmaken. Slaapzak binnenstebuiten dan maar. Die had ze niet snel door, tot ze op een morgen de oplossing vond. Een klein teentje door het piepkleine gaatje onderaan wriemelen en trekken maar. Als laatste oplossing; achterstevoren en binnenstebuiten. Dan klom ze gewoon met slaapzak en al uit bed. Juffrouw Houdini.

Oorlog

Ondertussen zijn we een half jaar verder, lieten we slaapzakken achterwege en ging het bed open. De nachtelijk omzwervingen werden gelukkig beter, maar het probleem is nu vooral naar bedtijd verschoven. En dan vooral als het mijn beurt is om haar in bed te stoppen. Ze weigert pertinent om te slapen als ik haar in bed wil stoppen. En met weigeren bedoel ik dus echt huilen, schreeuwen, slaan, roepen, zich op de grond gooien,… Maar dat is nog het ergste niet. Nadat ik haar uiteindelijk toch onder de lakens heb kunnen steken, komt ze er gewoon continu uit. Ik telde eens 37 keer op een avond. Dat betekent dan dat haar bedroutine met mij varieert van 1 tot 3 uren om haar eindelijk dat bed in te krijgen. Op hele moeilijke avonden kom ik pas om 22u toe aan mijn huishouden. Want dan staat mij meestal nog de afwas en afruim te wachten van het avondeten als mijn man niet thuis is.

Niet alleen ik erger er mij blauw aan, ook de jongens lijden eronder. Bedtijd zou moeten gezellig zijn, ontspannen. Maar dat is het helemaal niet meer. Het is één en al stress en nervositeit van mijn kant en drama van Zoë’s kant. Het is een negatieve spiraal geworden die begint om 19u. Ik begin dan stilletjes aan Zoë warm te maken voor bedtijd, zodat ze al wat kan wennen aan het idee. Wassen, pyjama,… meestal gaat het dan nog goed. Zodra ze de trap opgaat begint ze wat te jammeren, “ik wil niet slapen”… Maar ik probeer daar weinig aandacht aan te schenken en als ze het toelaat vertel ik haar een verhaaltje, zing een liedje en geef haar nog een knuffel. Maar zodra ik slaapwel zeg, breekt de hel los. Ondertussen wachten mijn jongens ook op een verhaaltje en een knuffel van mij. Wat aandacht die ze verdienen. Maar daar steekt de dochter dan een stokje voor. Ze komt storen tijdens het verhaal, ik moet onderbreken om haar weer in bed te krijgen en de jongens moeten weer wachten. En zo gaat het een paar keer opnieuw tijdens ‘hun’ momentje. Het is triest om te ondervinden, dat zij er ook onder lijden omdat ze mijn aandacht moeten delen terwijl die vroeger voor hen alleen was.

Zodra de jongens slapen, begin ik weer opnieuw. Het gevecht om mijn dochter in bed te krijgen. Vaak zit ik een uur op de trap te wachten tot ze eindelijk slaap. Vaak stilletjes huilend omdat ik op ben. Mij afvragend waarom dit maar niet wil lukken. En waarom ze met mijn man dit spelletje niet speelt. Ook niet met de babysit of met oma. Nee, enkel en alleen met mij. Het is zo erg geworden dat ik blij ben als mijn man ze in bed kan steken of als ik naar het werk kan vertrekken voor ze slaapt. En ja, daar voel ik mij dan weer schuldig over.

Duizend trucjes

Een hele resem trucjes heb ik al geprobeerd. Ik zocht het onderwerp al op en hoopte iedere keer weer op beterschap. Stickers sparen, elke keer dezelfde routine aanhouden, tijd nemen, voorbereiden, dingen wegnemen telkens ze uit bed kruipt, op andere gedachten brengen, een rustgevend bad voordien, haar stilzwijgend terug in bed leggen, in de hoek staan, naast haar bed blijven zitten, haar aaien, een lichtje aan of net uit, zingen, wanhopen, roepen, zeggen dat ze het alleen moet doen,… alles heb ik al geprobeerd. Maar niks lijkt effect te hebben. Elke keer opnieuw valt ze uit pure vermoeidheid en na een hevige huilbui in slaap. Nadat ik haar minstens tien keer terug in bed stak of als papa overneemt. Het voelt voor mij aan als falen, het is een frustratie voor haar die niet bevorderlijk is voor haar nachtrust. Ik kan me voorstellen dat het voor haar ook niet fijn is om huilend de slaap te moeten vatten. Vaak zit ik al tegen de middag te stressen voor de avond die komen gaat als ik weet dat ik er alleen zal voor staan. Ik kan best geloven dat de kinderen dat dan ook fel aanvoelen, wat dan weer nefast is voor een rustgevende bedroutine. Gaat dit ooit beteren? Of wordt dit probleem chronisch en krijg ik haar als tiener nog haar bed niet in? Met de jongens had ik dat probleem niet, geen idee waar het vandaan komt. En vooral ook niet hoe we er moeten mee omgaan. Vroeger dacht ik dat mij dit nooit ging overkomen, dit gebeurt alleen met ouders die over zich laten lopen. Laat ik nu echt over mij heen lopen? Zijn mijn “goede -moeder-capaciteiten” maar beperkt tot 19u? Drijft dit een wig tussen mijn dochter en ik?

Hier zit een lichtjes wanhopige moeder de frustraties uit haar lijf te tokkelen. Want vanavond lukte het weer niet. Voor ik kwam werken had ik er al een 1u15 minuten bedtijd opzitten en moest ik er noodgedwongen weer de brui aan geven omdat ik anders te laat ging zijn. Mijn man nam weer over en ik voelde mij weer een mislukkeling.

Is er iemand die tips weet? Herkent iemand dit probleem en wat was de oplossing? Of moet ik gewoon onder ogen zien, dat dit een waarschijnlijk een probleem blijft?

Babs