Babs ten voeten uit #1
Hierbij start ik vandaag officieel met een nieuw rubriekje op de blog. Het kriebelde al een tijdje om weer eens iets nieuws op poten te zetten, maar de inspiratie bleef wat uit. Tot ik eens door mijn foto’s scrolde en merkte dat ik vrij vaak foto’s van mijn voeten neem. Leuk vloertje, nieuwe schoenen, bloemetjes… je kan het zo gek niet bedenken of ik klik. En toen zag ik dus het licht… waarom geen wekelijks verslagje over de wereld zoals ik die zie als ik naar beneden kijk. Simpelweg. Soms moet dat niet meer zijn.
Over Brugge…
De kasseien in Brugge, ik heb ze vaak vervloekt tijdens mijn studententijd. Spekglad in de winter, niet te betreden met hoge hakken en een sportbeha voor het fietsen is zeker niet overdreven. Nu kijk ik daar helemaal anders tegenover, ik hou van Brugge zoals het is… druk, aziatisch, hobbelig en historisch mooi. Hier kom ik herbronnen als ik het nodig vind en het voelt telkens weer aan als thuiskomen. Of ik kom gewoon eens IRL lunchen met online vriendinnen, zoals die ene keer… to be continued…
Over die zondagmorgen…
Zondagmorgen, 07u15. Net gedaan met werken en ik rij naar huis. Elke keer opnieuw geniet ik dan van de wereld die langzaam ontwaakt. Geen kat (of hond, kies maar) op de baan, tsjilpende vogeltjes, het ochtendzonnetje en de bloemen het licht opzoeken. Dit is altijd even op adem komen na een nachtshift. Een half uurtje genieten voor ik onder de wol kruip. En als de klaprozen beginnen te bloeien, geniet ik extra, want ik vind ze prachtig. Urban Flowers.
Over die beeldjes…
Hier werd ik stil van. Niet meer en niet minder. De 600.000 kleien beeldjes aan mijn voeten, een herinnering aan al de oorlogsslachtoffers die in België vielen. Dit beeld staat in mijn geheugen gegrift. Je kunt hier over deze overdonderende plek lezen…
Over een pop…
Het is altijd een beetje raar om als volwassene weer een klaslokaal binnen te stappen. Als verpleegkundige ben ik het wel gewoon om nu en dan een bijscholing te volgen, maar als het over kinderen gaat heb ik altijd meer stress. Omdat ik als moeder al wat emotioneler ben op dat vlak, maar ook omdat ik al het één en ander heb meegemaakt op medisch vlak met mijn kinderen. Reanimatie van de baby en het kind dus. Heavy shit, maar o zo belangrijk.
Over een kleerkast…
Eindelijk komt de kleerkast die ik ergens begin mei zorgvuldig uitkoos -in de kringloopwinkel- naar onze slaapkamer. S. kampte met rugpijn de laatste weken, dus dit moest wel even wachten. Maar hij staat er dus eindelijk! Een nieuwe ‘oude’ kast betekent ook kleren sorteren. Gelukkig heb ik geen moeite met het loslaten van voorwerpen, want ik denk dat de halve kleerkast in de zak belandde. Beetje verdikt? Neeeuuuuh… Weer plaats voor nieuwe outfits en ik maak er weer andere mensen blij mee. Niet-diëten kan zo zijn voordelen hebben (al zal dat wel het enige zijn).
Over postpakketjes…
Wat als je naar een huwelijk moet en net een halve kleerkast aan de kringwinkel schonk? Met nog 4 dagen op de teller, moest ik daar dus snel iets op vinden. Geen paniek… snel even na het werk stoppen in de winkel, je oog laten vallen op een superleuke jumpsuit die er nog maar in 1 maat (niet de mijne) hing. Op hoop van zegen deze aantrekken (je weet nooit dat ze verkeerd hadden gelabeld –deuuuh-) en de rits maar niet dicht krijgen. Sorry voor mijn gevloek vanachter het gordijn mensen… maar serieus??? Misschien moet ik toch minder smoskes met préparé eten in het vervolg. Met een bang hartje zocht ik dan maar het artikel online op en BINGO! De dag erna mooi tot voor mijn voeten geleverd. Met blaren-verzekerde-high-heels inclusief, altijd een must voor The Hucklebuck op trouwerijen.
Over vuile voeten…
Als je denkt “Yesss, we kregen vandaag een kleurtje!” om na de douche te ontdekken dat mijn voeten gewoon extreem vuil waren. Ik had even mijn zonnebril nodig om dit te checken. Ah ja, je weet wat ze zeggen van vuile voeten op het einde van de dag… dat het er weer fijne herinneringen werden gemaakt! Yasss, weer een heerlijke cliché van mijnentwege 🙂
Meer dagelijkse avonturen van deze witte benen hier? Come back next week of ontdek mijn stories met #wherevermyfeettakeme op Instagram! Of doe gewoon mee en # en @ er maar op los. Ik ben benieuwd naar jullie avonturen…
Babs
Toffe rubriek! En leuke invalshoek. Ik blijf wachten op een boek van jou haha :d
Ik begon er ooit één te schrijven toen ik 9 was, iets over een spookhuis en vreemde lichtjes… misschien moet ik een sabbatical nemen en die afmaken 😉
Zo een leuke rubriek!
Dank je Fieke!
Doen!
Tof gevonden! Benieuwd welke foto’s dit allemaal zal opleveren .
Ik ben ook wel benieuwd
Toffe foto’s en teksten. Dat van die kleerkast vind ik zelf moeilijk. Ik kan heel moeilijk weggooien. Goed gedaan!
Dank je Marijke! Ik hanteer een maatstaf. Droeg ik het vorig seizoen, kan ik er nog in en voel ik met er nog in? 3X nee is weg
Ik neem ook vaak foto’s van mijn voeten, vooral in mijn stories eigenlijk.
Jaaaaaa! Merci om te taggen e
OMG ik had een paar weken geleden ook dit idee! Of ja niet helemaal hetzelfde maar wel iets gelijkaardigs omdat ik dus ook héél vaak voetenfoto’s maak en ik ze niet altijd wil delen op Instagram want dan is het misschien een beetje een overload. Maar om er nu een nieuw profiel voor aan te maken (leek me wel leuk!)? Ik ben er nog niet uit. En toen dacht ik: jamajama ik heb een blog! Dus ik was al foto’s aan’t verzamelen maar nu durf ik dat niet meer posten omdat jij nu ook zoiets doet! :p dju toch. Alleszins héél tof om te zien! Ik heb iets met #fromwhereistand 🙂
Gelukkig ben ik geen zo van een kwaaie blogger 😉 smijt het maar online hoor. Onder voorwaarde dat ik dan in de comment mag zetten IK WAS EERST hahaha
Wat een heerlijk nieuwe rubriek!
Dank je Evi!
Haha, zo leuk gevonden! Btw, zulke schoenen zijn echt de hel hé? Ik heb ook drie paar staan en amai, iedere keer weer pijn, maar we geven niet op hoor. Ik blijf proberen. Het staat ook gewoon zo mooi!
DE HEL! die staan daar nu te wachten een volgend huwelijk of zo… mooi maar aaaaargh
Wat een leuke rubriek! En ik ben nu niet per se de persoon die ervan geniet om foto’s van andermans voeten te bekijken, dus dat zegt wel iets. (P.S. hoe is ’t nog afgelopen met uw soep gisteren? ;))
haha ik eigenlijk ook niet! Ik overleefde de aspergesoep en nog een feestje ’s avonds dus dat zegt genoeg 🙂