Behind the scenes van de blog: instagram

Velen onder jullie weten het reeds; ik ben fan van instagram. Reeds 1 en een half jaar lang post ik er op regelmatige basis foto’s van ons gezin(sleven). Vaak word ik dan ook over deze foto’s aangesproken, want ja die volgers zijn natuurlijk échte mensen. En die mensen willen al graag eens het verhaal achter een foto horen, geven een complimentje over “hoe mooi ze wel zijn” of begrijpen niet hoe ik mijn kinderen zo ver kan krijgen om voor de lens te staan. Dan bloos ik al eens en haal dan snel mijn telefoon boven om aan te tonen dat ik ook vaak veel foto’s moet nemen voor ‘de goeie’ ertussen zit of dat mijn kinderen toch niet altijd zin hebben. En zo kwam ik op het idee om er eens een blogpost over te schrijven. IS ALLES WEL WAT HET LIJKT?

Mijn eigen instagram-stijl ontdekken

Toen ik instagram pas kende bakte ik er niet zoveel van, dan deed ik vaak maar wat. Ondertussen ben ik er vaardiger in geworden en heb zo een beetje mijn eigen stijl ontdekt. Ik denk dat ik er zeker een jaar over deed om mijn eigenheid te vinden tussen de miljoenen andere feeds. Want dat is natuurlijk de bedoeling, dat je opvalt tussen de anderen zodat mensen net jou gaan volgen en niet die andere. Wat mijn stijl is? Ik hou van beweging, spontaniteit, herfstkleuren en humor. En dat probeer ik dan op de gevoelige plaat te leggen. Wat denken jullie? Zien jullie het ook, of valt er nog wat anders over te zeggen?

Mijn trucjes voor de perfecte foto

Het is niet zo dat ik daar een pasklaar antwoord op heb. Maar ik heb wel wat dingen die werken voor mij en die ervoor zorgen dat de kans groter is dat “het werkt”.

• Naar buiten. Ik neem zelden thuis foto’s. Niet alleen omdat ik dan de rommel moet omzeilen maar ook omdat de kinderen dan ook liever voor de Ipad hangen dan voor de camera.
• Mijn Iphone. Elke foto op mijn feed is afkomstig van mijn telefoon. Nochtans heb ik wel degelijk een reflex-camera, maar het klikt (haha) niet zo goed tussen ons. Te groot voor de handtas, ligt minder goed in de hand en -ik geef toe- ik kan er niet mee werken. Zal wel aan mijn aangeboren luiheid liggen, denk ik.
• Kleur. Je ziet vaak cleane foto’s met witte achtergrond voorbijkomen op instagram. Ja ik vind dat mooi, maar dat werkt niet bij mij. Ik zoek vaak herfstkleuren op; bruin, oranje, grijs, rood,… Een afgeblakerde muur (ideaal, ik heb zo’n exemplaren in de tuin), een oude deur, de natuur, een muurschilderij,… Ik spot deze plekjes al van ver. Zelfs S. herkent ze al “dit zou nog een mooie achtergrond zijn, hé?”.
• Mijn kinderen. Die zijn voor 95% het onderwerp. Waarom? Goeie vraag. Omdat ik het een uitdaging vind om ze op foto vast te leggen zoals ze zijn, omdat ik sowieso foto’s van ze nam en omdat ik veel over ze kan vertellen. Meer zit daar niet achter. En ja vaak staat Zoë er op. Dat heeft ook een simpele uitleg; ze is het vaakst thuis en ze staat er graag op. Waarom moeilijk doen als het gemakkelijk kan?
• Lokaas. Als elke spontane foto mislukt en hun kin tot aan de grond hangt, dan heb ik nog altijd iets achter de hand. Een snoepje, een ijsje of de “Kijk daar eens! Een vlieger, tractor, poes, slak,…”- methode. Zolang ze er blijven intrappen…
• Magic tools. Tuurlijk bewerk ik mijn foto’s. Veel? Neen. Omdat ik vaak donkere foto’s neem en al helemaal niet overweg kan met belichting, plaats ik er een lichtere filter op. Dit doe ik met de VCSO-app. En rond elke foto komt nog eens een wit kadertje (dit doe ik met whitagram) om een iets cleanere look te creeëren. En heel soms gebruik ik facetune om een witte oppervlakte een tikkeltje lichter te maken of om een drukke achtergrond wat waziger te krijgen.

That’s it. De rest hangt volledig van de modellen af (en mijn batterij en misschien ook een heel klein beetje van mijn geduld).

En nu praktisch

Meestal neem ik tientallen foto’s en kies ik er de leukste uit. Heel soms heb ik iets in mijn hoofd, maar bedenken de kinderen iets anders of gebeurt er iets onverwachts waardoor het resultaat zelfs nog beter is dan wat ik voor ogen had. Hier enkele voorbeelden. (klik op de foto’s voor een groter formaat)

Ik neem nogal eens een foto van Zoë die in de gootsteen een bad neemt. Ik vind het gewoon extreem cute. De bovenshots waren niet zoals ik het wou. Toen probeerde ik het vanuit een ander perspectief. En ja, mijn vloer werd een zwembad ondertussen.

Deze werd het uiteindelijk. Links de onbewerkte versie en rechts de bewerkte foto die op instagram werd gepost. Er werden 3 dingen bewerkt: het formaat, ik plaatste er een filter over en de foto kreeg een witte omkadering. Et voila.

Dit krijg je dus als je twee jongens vraagt om te “poseren”. Dit is trouwens onze witte afgeblakerde muur in de tuin. Ik heb er eigenlijk een hekel aan maar soms komt hij dus wel van pas. Deze postte ik op 1 september, maar eerlijk gezegd nam ik deze de dag ervoor. Want veel tijd heb ik niet in de ochtendrush om een fotoshoot te doen.

En plots begonnen ze gekke bekken te trekken en wist ik al snel dat deze het ging worden. Ook hier veranderde ik het formaat, plaatste er een filter over en kreeg die een witte kader. De foto werd trouwens opgepikt en gedeeld door het merkje van de truitjes zelf en 2 winkels. Cool, hé ?!

En nog eentje om het af te leren…

Die dag ontdekte Zoë het vreemde voorwerp “paraplu”. Terwijl ze in de tuin aan het spelen was nam ik wat foto’s. Toen ze besliste om ergens op te klimmen en te beginnen zingen zag ik mijn kans schoon…

Ik moest niet lang nadenken over de capture. Het werd iets met zingen en haar dagelijkse variatie op dit thema. Ook hier kreeg de foto dezelfde drie bewerkingen.

De lucky shots

Dat zijn de spontane foto’s. Plots gebeurt er iets, grijp ik mijn GSM en klik ik op goed geluk. Dan is het erop of eronder. Dit zijn mijn favorieten, de foto’s die ik in mijn hart sluit en waar ik nog vaak naar terugkijk. Het zijn gestolen momentjes waarvan ze waarschijnlijk niet meer zullen terugkeren.

The capture

Wat ik onder mijn foto’s schrijf? Dat is gegroeid. Ik heb wat mijn weg moeten zoeken tussen het Engels en het Nederlands. Ik moest eens goed nadenken Waar ik mij het beste bij voelde? Het bleek het Nederlands te zijn, in combinatie met één of andere Engelstalige quote (dank u pinterest en google). Een ankedote, wat er gebeurde op de foto of misschien een bedenking.  Er mag al eens gelachen worden, inspiratie genoeg met mijn drie kapoenen in huis. Nu en dan vertel ik eens iets heel persoonlijk, maar daar denk ik altijd eerst diep over na. Het is én blijft sociale media,  het wordt door heel veel mensen gelezen. Ik spring daar niet licht mee om, al zeker niet als het over mijn kinderen gaat.

Klik op de foto’s voor groter formaat

Nog even dit…

Voor mij blijft instagram een medium waar ik mijn ei in kwijt kan. Het creatieve van de foto’s en mijn inspiratie van het moment. Veel volgers hebben is fijn, dat kan ik niet ontkennen. Maar voor mij blijft authenticiteit het belangrijkste. Foto’s die extreem worden gephotoshopt, onwaarheden in de tekst, alleen het happy en ideale beeld willen tonen… daar voel ik mij niet goed bij. Als dit wel werkt voor jou, prima. Maar voor mij mag er al eens een hoek af zijn, een blaadje verkeerd liggen of een choco-mond aan te pas komen. Ik wil mijn verhaal vertellen en niet die van een ander of wat ik liever zou willen zijn. En ja de druk is groot, want als je netjes in het rijtje loopt dan volgen de volgers vlugger. Maar daar gaat het niet om, voor mij is dat schouderklopje op een onverwacht moment veel groter dan 10 likes online. Die voel je tenminste echt.

Fan van sociale media of niet? Hoe gaan jullie te werk om mooie foto’ s te nemen? Op goed geluk of zit er een heuse strategie achter? En vinden jullie het leuk om zo eens een kijkje nemen achter de schermen van de blog? Eens meer doen of net niet?

Zijn jullie zelf actief op Instagram? Laat dan gerust je naam achter in de reactie. En jullie mogen mij natuurlijk ook altijd volgen 😉

Babs