En toen reed ik Brussel binnen…
Een paar weken geleden vroeg ik aan jullie of jullie misschien vragen hadden voor mij. Ik kreeg gelukkig geen al te vreemde vragen zoals het kleur van mijn ondergoed (zwart) en de maat van mijn schoenen (39), maar wel deze vraag van Evi:
Wat is het engste wat je hebt meegemaakt?
Eigenlijk hangt mijn leven aaneen met enge dingen die ik overwin, of niet overwin. Ik ben namelijk een broekschijter eerste klas. Hoogtes, laagtes, donker, massa’s, drukte, spinnen, snelheid, ondersteboven, falen, rekenen, … Get the picture? De schijtluis in ik komt zo nu en dan eens naar boven en dat gaat gepaard met okselvijvers en gegil. Of op zijn minst snel getetter op een heel hoog en irritant toontje.
Eén van mijn vervelendste angsten is het autorijden op onbekende plaatsen en dan vooral op de autosnelweg en waar het kei kei druk is. Niet zo handig als je op een vrijdagmorgen om 09u in Brussel wordt verwacht. Het openbaar vervoer was geen optie want dan was ik de ganse dag onderweg geweest (en daarbij ik heb een schrik om de trein te missen, dat bezorgt me ook stress). ik woon nu eenmaal niet dichtbij stedelijk gebied. Maar op de rand van de beschaving tussen prei en koeien in het mooie West-Vlaanderen. Dus er stond mij vandaag een rit van een uurtje tot in de hoofdstad te wachten, voor de eerste keer in mijn leven, helemaal alleen. Mijn GPS en ik. Gelukkig is het tijdperk van kaartlezen voorbij, want dan was ik er zeker niet geraakt.
Goed op tijd vertrok ik, cécémel en granny in de hand. Moest er iets mislopen, dan had ik tenminste eten en drinken bij. Over een uurtje zou ik er zijn. Brusselse Expo ik kwam eraan! Het eerste uur verliep alles inderdaad vlot. Verkeer viel mee, niet teveel invoegen of werken enz. Maar op het laatste van mijn rit stuurde de GPS mij recht het centrum van Brussel binnen. Hier klopt iets niet dacht ik. De basiliek van Koekelberg doemde recht voor me op. De okselvijvers begonnen zich te vormen, maar ik haalde diep adem en zei tegen mezelf: “You can do this!” En ik reed de busstrook op. “What the hell!” Wij hebben dat hier niet, hé. Een rijstrook voor bussen en daar stond ik dan schoon. Manoeuvreren dan maar. In Brussel. Right. Dan stuurde de GPS mij rond de basiliek LINKS. Je kon helemaal niet naar links. Weer wat gemanoeuver en de stress begon te komen. Overal een wirwar van schoolgaande jeugd, bussen, auto’s die flikkerden en fietsers tussenin.
Ik weet niet meer hoe ik op de parking van de expo ben beland, echt complete black-out. Maar ik was er. Ruim op tijd. 8u30, nog even tijd om te bekomen.
Hmmm, weinig volk hier op de parking bedacht ik me plots. Even checken. Lap, verkeerde parking. “U moet terug de parking af, snelweg op, en tweemaal rechts” En die meende dat dus echt. Echt, he. Ik had net de basiliek van Koekelberg gezien en die stuurde mij gewoon weer de andere kant op! En ik had al voor mijn parking betaald ook. 5 eur.
Ok, terug naar af. Parking E. Parking E. F#cking parking E. “Sorry, complet madam” Adem in, adem uit. Adem in, adem uit.
Om 9u20 kon ik eindelijk de auto parkeren en de expo binnenstappen. Gelukkig hadden ze chocoladebroodjes en croissants voorzien. Maakte veel goed. Al kon ik wel een douche gebruiken.
Babs
Wij waren uitgenodigd door Thule voor de lancering van de Sleek wandelwagen op de Bayboombeurs. Bedankt voor de uitnodiging. Ga zeker ook eens langs dit weekend. Het is de moeite!
#40dagenbloggen, blogpost 34/40, skipdagen 4/6
Ow mannekes. Niks voor mij. Ik werk al bijna 10 jaar in Brussel en nog nooit met de auto gegaan.
En angst van rijden op vreemde plekken is niet zo abnormaal, hoor. Allé ja,we zijn al minstens met twee 😉 Bij mij is het niet zo zeer de snelweg, maar eerder stedelijk gebied dat mij afschrikt, want ervaring leert dat een gps daar niet zo veel helpt. En parking zoeken en daar vevolgens deftig in geraken, zeker als dat achterwaarts moet, dan geeft mijn hoofd kortsluiting en weet ik plots niet meer wat links en rechts is.
Chapeau wè!
Achteruit parkeren, ik heb het in zijn leven nog nooit gedaan. Ja toch wel 1 keer voor mijn examen en daarna nooit meer. Ik loop nog liever 2 km te voet dan het te moeten proberen op een drukke weg. Die kortsluiting ken ik maar al te goed 😉
Ik ben ook geen autoheld en het koud zweet breekt mij uit als ik de autostrade op moet.
Terwijl ik die ooit quasi dagelijks deed, zowel ’s morgens al ’s avonds. En als ik die dan op moet, dan doe ik dat ook gewoon en goed (i presume). Maar dat koud zweet, dat verdwijnt dus niet meer. Help. 😀
De schrik blijft er hier ook gewoon altijd een beetje inzitten. En ook ik doe het dagelijks.
Horror! Dat is ook echt niets voor mij. Zeker in Brussel niet. Wij zijn twee zomers geleden naar Frankrijk gereden en raakten plots in Parijs gans de weg kwijt door onze GPS die begon te flippen. ‘Links afslaan’ en als we dat deden moesten we een ‘u-wending’ maken. En dan was’t ineens rechts afslaan en ook nog file en véél te veel auto’s. Gelukkig reed mijnen David want ik zou gestorven zijn daar.
Ik zou moeten plots in Parijs belanden met de auto, dan zou ik zeker in mijn broek plassen van schrik. Gelukkig zie ik dat niet gauw gebeuren alleen
I feel ya! In alles wat je hierboven schrijft 😉
En ergens naartoe rijden waar ik het niet ken? Ik ga mij in duusd bochten wringen om dat te kunnen vermijden. Tot zelfs mijnen Husband dwingen congé te nemen om mij te brengen als het openbaar vervoer niks wordt 😀
Ik was al benieuwd naar dit artikel. Haha, TOP! Heb toch even goed kunnen lachen, waarvoor dank. Sorry 😉 BTW. je zag er heel ontspannen uit hoor die ochtend. Of heb je eerst even een half uur gemediteerd in de wagen?
haha ja als ik gratis eten krijg dan relax ik nogal snel 😉
Ai toch ! Doordat ik elke dag in BXL werk en daar met de wagen naartoe ga vind ik dat niet meer zo eng. Maar ik herinner me nog heel goed de allereerste keren dat ik als jonkie met de wagen in BXL moest rijden. Ik ben toen een paar keer gestorven in de wagen 🙂 Intussen merk je aan mijn rijstijl wel heel fel dat ik zo vaak in BXL vertoef. Hopelijk kan je in toekomst toch de trein nemen als je nog eens naar BXL moet 🙂
Ooh ik ben zo blij dat ik niet de enige ben. Ik rij sinds kort met de auto van mijn oma voor kleine afstanden.
Nog nooit op de autostrade gereden en ik ben dat ook niet snel van plan. En Brussel vind ik ook horror. Onlangs heb ik talloze toerkes rond de basiliek gereden met een cursiste Nederlands naast mij. Ik zweette mij kapot en de vrouw wou mij tips en aanwijzingen geven in het Nederlands, terwijl ze dat niet zo goed spreekt 🙂 Stressniveau maal 10.