Al enige tijd denk ik erover om hier eens een blogpost aan te wijden. Maar het kwam er eigenlijk nog nooit van. Ten eerste omdat mijn gedachten nogal verward zijn en ik niet goed wist hoe ik alles moest formuleren, ten tweede omdat ik niet ondankbaar wou overkomen. Ik ga het toch proberen eens op papier te zetten, het is te zeggen, op dit scherm. We zien wel waar het ons brengt. Vergeef mij de gedachtenstroom, maar ik laat jullie nu eventjes binnenkijken in dat chaotische brein van mij.

Het begon allemaal zo rond de Kerstperiode. De naderende 37 jaar en de feesten zorgden ervoor dat mijn hoofd plots een draai maakte van 180 °. Waar ik mij totnutoe geen zorgen over maakte, kwam plots mijn gedachten binnengedrongen en is sindsdien heel erg aanwezig.

What happened?

Ik had me voordien nog nooit zenuwachtig gemaakt over mijn leeftijd. Ik ging voorbij de 30 alsof het niks was, 35 vond ik piece of cake en 36 jaar klonk nog tof vond ik. 37 voelde aan als een mokerslag, de 40 naderde en ik begon wat te paniekeren. De helft van mijn leven, die 37 jaar zijn gevlogen, de kinderen worden groter,… dit begon mijn brein me te vertellen. Ah zot, 37 jaar is nog zo jong. Dat probeer ik mezelf ook elke dag te vertellen, maar voorlopig lijkt het alsof ik het zelf niet wil geloven. De kilo’ s gaan er niet zo vlot meer af, de rimpeltjes komen en alles gaat al wat meer “hangen”. In mijn vriendengroepje ben ik de oudste en daar wordt wel eens lacherig over gedaan. Tuurlijk kan ik daar mee lachen, maar soms nijpt het al eens meer. Veel valt er natuurlijk niet tegen te beginnen, ik ben het nu eenmaal en volgend jaar komt er nog een jaartje bij. Het stopt nooit tenslotte.

Tijdens de feestdagen komt vaak hetzelfde scenario voorbij; volwassenen aan het discussiëren aan tafel, kinderen aan het spelen aan de kindertafel. Ik stond er nog nooit bij stil, maar dit jaar betrapte ik me erop dat ik dacht “zie ons hier nu zitten, we zijn onze ouders geworden. Wij waren ooit die kinderen. Het lijkt allemaal nog niet zo lang geleden, maar het is wel zo.” Terwijl ik naar mijn kinderen keek die aan het spelen waren, zag ik mezelf bij de kerstboom. Cadeautjes uitpakken, benieuwd naar wat het zou zijn. Mijn ouders aan tafel met buren, familie,.. Waar is die tijd zo ineens naartoe gegaan? Hoe snel verschoven wij plots van generatie? Ik zag het precies niet aankomen, maar het was er plots.

Tweesprong

En met die gedachten kwam het gepieker en de onrust. Naast mijn leeftijd en die feestdagen zal het feit dat ons gezin compleet is er waarschijnlijk ook iets mee te maken hebben. Niet dat ik stiekem nog een vierde kind wens, god beware mij. Maar eerder, weer een fase die afgesloten wordt. Nu is het aan hen. Opgroeien, school, vrienden,… wij krijgen een ondersteunende rol. Elke dag weer loslaten, tot ze op een dag volledig op 2 benen kunnen staan. En ondertussen wat doe ik en wie ben ik. Ik was jarenlang in de weer met studies, starten op het werk en alles onder de knie krijgen, zwanger zijn, baby’s verzorgen tot 3 maal toe, verbouwen tot 2 maal toe,… En plots is deze fase voorbij. Wat nu? Wil ik dit werk nog 30 jaar doen? Meer en meer twijfel ik daarover. Begrijp me niet verkeerd, ik ben graag verpleegkundige. Ik doe mijn job met hart en ziel. Maar de gezondheidszorg stelt me de laatste jaren zo teleur, dat ik niet meer weet of ik hier nog verder energie in wil blijven in pompen. De stress die ik krijg van het werk is niet meer gezond. De besparingen zijn slopend. We kunnen niet meer tegemoetkomen aan ons idealisme. We moeten elke keer weer de details laten vallen en blij zijn dat we de ‘basiszorg’ nog kunnen doen. Patiënten raken gefrustreerd, worden mondiger en vallen vaak tegen ons uit. Wat begrijpelijk is, maar wij staan tegen een muur. Terwijl er iemand op de bel duwt en hulp nodig heeft, zitten er al 3 anderen te wachten. Het maakt mij ongelukkig om te zien hoe alles verloopt en hoe een burn-out bij iedere verpleegkundige om de hoek loert.

Om die twijfel te compenseren, ben ik fel op zoek naar dingen die helpen in mijn zelfontplooiing. Ik ben in zoveel geïnteresseerd, dat ik continu op zoek ben naar artikels, tutorials, cursussen, boeken,… taal, social media, fotografie, google analytics, fotobewerking,… Teveel om op te noemen. Maar de honger blijft. Ik wil mij kunnen verdiepen, misschien er effectief ook iets mee doen. Maar ik kan mij helaas in niets verdiepen. De onregelmatige uren op het werk houden mij tegen want ik kan mij niet kan inschrijven voor een cursus waar ik fysiek moet aanwezig zijn. Wisselen met collega’s is niet gemakkelijk, voor 1 keer kan dit wel. Maar niet voor elke maandag of zo. Dit kan ik hen niet vragen. Misschien moet ik dan maar online cursussen proberen, maar heb ik daar karakter genoeg voor?

Dus ooit moet ik beslissen wat ik ga doen. Doe ik zo verder of ga ik een nieuwe uitdaging aan? Wil ik effectief verder dan bloggen? Graag. Voorlopig is dit nog een prima uitlaatklep, maar de honger naar meer is meer en meer aanwezig. Maar om meer te willen, moet ik meer investeren. En dat is net wat ik niet kan. Nog niet kan. En toch wordt het hoog tijd om knopen door te hakken, om te beslissen hoe ik mijn verder leven wil leiden. Stiekem zou ik het liefst elke dag schrijven en er mijn brood mee verdienen, maar misschien mis ik dan mijn patiënten en de zorg. Of misschien ook niet. Wat als…

Nog een laatste mijmering

Mijn kinderen worden groter, mijn man oefent eindelijk zijn droomjob uit en ik zit nog in die tweestrijd. Zal die honger naar iets anders verdwijnen of doe ik er iets mee? Ik zal het zelf moeten in handen nemen, met piekeren raak ik geen stap verder. Maar één ding weet ik zeker. 37 jaar is alvast gene zever. Misschien brengt 38 rust en wijsheid. Dat zou fijn zijn.

Herkennen jullie dit of ben ik de enige die hier mee rondloopt?

Babs

#40dagenbloggen, blogpost 25/40, skipdagen 2/6