Je kent ze wel de uitspraken op die momenten dat je je zorgen maakt over je leeftijd: “Ah, het leven begint dan pas!” En dat zeggen ze zo elke tien jaar opnieuw. Op je 30e, 40e, 50e of whatever. Ik kwam de laatste weken tot de ontdekking dat dit zever is. Zever in pakskes. Ik die nochtans van een goeie cliché-uitspraak hou. Ze mogen het zelfs op mijn grafsteen zetten “Derde keer trakteren!” Ok, even serieus nu. De volgende keer dat dit ter sprake komt veeg ik het leven-begint-cliché gewoon van tafel… Jullie zitten nu waarschijnlijk op het puntje van jullie stoel (misschien niet, maar hou me toch maar in de waan)… Ik hoor het jullie al vragen: “Wanneer begint het leven dan Babs?” Ik hoop voor jullie op zondagochtend om 9u , zoals bij mij….

En toen kreeg ik kinderen…

In een ver verleden (zo hoor ik het toch altijd van mijn mama), was ik een doodbraaf kind. Echt, dus. Ja echt echt echt. Ok. Doodbraaf kind dus. Mijn hobbies waren jarenlang eten en slapen. Eten en slapen, eten en slapen. En om dit te bewijzen , haalde mijn ma dan de bewijzen uit een doos: foto’s van een mollige (denk michelin) baby aan het eten of aan het slapen. Ja, ik herkende het wel. Wat moet het zalig geweest zijn om geen moer te moeten inzitten met de wereld, de lepel in je mond geduwd te krijgen en dutjes te mogen doen op de gekste uren van de dag. Op de arm, in de kinderwagen of op de schoot. Je zou er zowaar moe van worden. Maar baby’s worden nu eenmaal groot en dromen op een dag van een huisje, boompje, kindje. En 37 jaar na datum kreeg deze vrouw hier, die zich nog sterk verbonden voelt met de baby die ze toen was (Lees: eten en slapen), een huis -om te verbouwen-, een kromme treurwilg en 3 kinderen. 3 kinderen die dus de helft van mijn genen dragen, behalve het slaap- en eetgen. Geen idee waar die gebleven zijn. Verloren gelopen onderweg vermoed ik. Iets wat ze wel van mij mee hebben.

Van zombie-mom…

10 jaar aan een stuk werd ik geconfronteerd met de slaapgen-afwijking van mijn kinderen. Misschien beter gekend als het haantjes-syndroom. Op een onmenselijk vroeg uur zo wakker als een hoentje. Kraaiend (eerder krijsend), springend in hun bed of op het onze, zich vastklampend aan mijn hand.

OPSTAAN MAMA, IKKE NIE MEER MOE!

“Grrrmbl, ikke wel nog moe…”

“Schat, het is jouw beurt om op te staan.” Stilte

“Sta jij eens op.” Stilte.

Half uur later…

WEEEEEEEEH MAMA!!!!

“Okee, dan. Mama is daar…”

Waarom wou ik alweer kinderen? Juist ja, liefde en schattig enz.

Dan zit je daar om 6u ’s morgens aan de keukentafel, efkes Facebook checken, want zelfs de krant zit nog niet in de bus op dat onmenselijk uur. Bumba is er wel. Bumba is er namelijk altijd als je kinderen onder de drie hebt. “Nonni-nonni Kiwi. Oh no Bumbalu. Hihihihi…“. SHUT THE F*CK UP! Normaal gezien ben ik een heel beleefd meisje, mijn ochtendhumeur daarentegen is legendarisch. En ondertussen ook wel een beetje mijn beste vriend geworden, na al die jaren van slaaponderdrukking. Jeckyll and Hyde. Mijn evil twin. Noem het zoals je wil, doe het gewoon niet voor 9 u ’s morgens. And thank me later.

…naar snoring mom

En op een dag, het lijk net een sprookje, wordt je wakker en hoor je… niks. Of jawel, je hoort de vogeltjes fluiten, je hoort een grasmachine in de verte en er ligt iemand naast je te snurken. Dat snurken is na al die jaren gebleven, maar het voelde precies toch anders aan die ochtend. Even het uur checken en ontdekken dat het al 9u is op een zondagmorgen en dat je nog in bed ligt. Hoe is dat nu mogelijk? Ok, de kinderen werden vannacht gekidnapt door marsmannetjes. Doe effe normaal, wat hebben marsmannetjes nu met kinderen die wagenziek worden? Zijn ze ziek geworden vannacht? Vergis ik me van dag en slapen ze bij oma of zitten ze op school? Nope, we zijn wel degelijk zondag en ik stopte de kinderen zelf onder gisteren. Vannacht waren ze er wel nog toen ik ging kijken. Dit alles bedenk je dan in een fractie van een seconde en voor je het weet sta je in je pyjama te staren naar een leeg bed. En nog één. En nog één. Zou het dan toch…

En dan ontdek je het mooiste wat een vermoeide moeder kan ontdekken. Een rommelige keuken, kind nummer één starend naar Enzo Knol, kind twee als naaktloper en kind drie met haar hand in de chocopot.

Prachtig beeld. Als ze me ooit vragen, wat was het mooiste moment van je leven, dan staat deze zeker in mijn top 5 (wacht, 1 man, 3 kinderen, ja dat kan nog). In mijn top 5 dus. Halleluja, ze hebben de weg naar beneden gevonden. Alleen. Zonder ons wakker te maken. En zonder het huis onder te laten lopen of erger naakt over straat te lopen.

Dit mannen, dit is het precieze moment waarop het leven begint. Op een zondagmorgen om 9u in de keuken, met je voeten in de hagelslag. Geniet er van!

Babs